Mijn Blogbal was al verpest – als twaalfde geëindigd van de vijftien genomineerden voor de Blogparel – en toen dook ineens ook nog die microfoon van PowNed op.
Verkeerde moment, verkeerde omroep. Ze komen voor zero, hoopte ik eerst nog, zero heeft de prijs gwonnen, zoom in op zero, cameramensen, maar die was (in mimicry is hij verdomme ook al goed) ineens niet meer te onderscheiden van de grijze gordijnen achter de plek waar hij net nog stond.
De microfoon was groot, roze en obsceen dichtbij, een vleesgeworden ongewenste intimiteit.
“Bent u blogger?”
Ik zag het meteen, de vrouw die de microfoon hanteerde, was gewend mens en dier te overrompelen met haar charmes, durf, snedigheid, pantyvertoon en nog een reeks attributen. Alleen werkte het bij mij averechts.
“Wie of wat bent u zelf?” vroeg ik kribbig.
“Oh ja, sorry, ik ben Jojanneke.”
O ja, die. Jojannekezonderkoster. Toen ze bij de Pers werkte, kon ik haar eigenlijk wel waarderen met haar champagnebubbelbabbelrubriek, maar nu is ze overgelopen naar Powned.
“Maar waarom blogt u?”
“Ja, Jojanneke, dat zal ik je eens uitvoerig uit de doeken doen, dat is een lang en ingewikkeld verhaal. Heb je een uurtje?”
Dát had ik moeten zeggen, maar dat doe je niet want ze dreigen je neus te tamponneren met die opdringerige microfoon als je niet op iedere vraag binnen drie nanoseconden antwoordt; voor je geestesoog zie je ondertussen die odieuze Rutger die Vogelaar blijft jennen met zijn stupide vragen en je weet dat jouw diepere roerselen ze niet interesseren, alleen de platste sentimenten en grofste stereotypen worden in die kringen erkend. Bloggers zijn lichtschuw, sociaal gehandicapt, onwelriekend en gefnuikt in hun schrijverschap, ze zullen bij Powned niet rusten eer ze dat met een valse montage/reportage hebben aangetoond. Dacht ik argwanend.
Ik begon steeds raarder te praten. Bits, afgemeten, defensief, nu eens pedant, dan weer gemaakt jolig, ik hoorde mezelf herhaaldelijk uit de bocht vliegen; ik gaf gas als ik moest remmen en omgekeerd, schoot met een kanon waar een klappertjespisool volstond. Wat stelt die eikel zich aan, dacht ik – ik had het al zovaak gedacht bij andere geïnterviewden: waarom kunnen ze niet gewoon gewoon doen?
Is er een gediplomeerde mediatrainer die me kan uitleggen wat er in me gevaren was? En weer uit me voer, zodra de roze microfoon uit ging?
Na een paar minuten was ik bedaard. Charmant, gedurfd en snedig (maar zonder pantyvertoon) ging ik op Jojanneke af. “Ik ben blogger”, zei ik. Mag ik een foto van je nemen?”
Het mocht. Ze had zelfs nog een beter idee.
Foto Bart Gijswijt (op dat moment weer duidelijk afstekend tegen de gordijnen)
Aardige foto mare wie is die kerel naast je?
Overigens had ik liever die snuffmovie gezien.
Was er vooraf geen PowNedwaarschuwing uitgevaardigd? 🙁
Ik heb het natuurlijk opgezocht en even gekeken. Ik vind dat je het gewoon goed deed. Ik las trouwens dat Iamzero zich aanbiedt als je mediatrainer. Daar heb je dan wel een goeie aan.
En ach, dat Pownews.
@Peter: Ik kon zojuist geen reactie plaatsen op je site. Dus dan maar via deze weg: ik hoop dat de uitreiking van de Parel een lange traditie wordt (zwijnen genoeg!) en zal het komend jaar gespitst zijn op kandidaten voor de prijs.
Dank voor het initiatief en de organisatie!
@Marius: hee, dank je! En ja, het aanbrengen van kandidaten is meer dan welkom. Hopelijk gaat over 1 tot 2 weken de nieuwe Blogparelpagina van start en kun je de rest van het jaar daar je kandidaten kwijt.
Ik heb een roze microfoon, maar jij hebt een gouden pen.
@Jojanneke: En volgend jaar (na de mediatraining) ook nog de gave van het woord… Dank voor de compli’s!