“Ik zie een vent in de gordijnen,” zei ik tegen de huisdichteres, die in een staat van opperste ochtendlodderigheid naast mij lag.
“Gwaannuh…?” (of gekreun van gelijke strekking).
“Een vent. Daarboven.”
“Jjwaajmhooh…”
“Kijk dan!”
Ze zag geen vent.
“Bij de rail.”
Geen vent.
Ze zag de rail, zag het gordijn, maar een kop (mens of dier), ho maar.
“Dat is toch duidelijk een neus, daar?”
“Al beweer je dat het een Chinese naakthond is, sorry hoor, ik zie het niet, ik zie hier maar één vent en die hoor ik steeds maar aan mijn kop zeuren.”
Ze dreigde weer af te glijden naar diepe bewusteloosheid, ik zag maar één oplossing.
Ik zette de man een geel mutsje op.
Ze was blij dat ze het zag. Nu kon ze weer gaan slapen.
Ik dacht terug aan die keer dat mijn zwijntje haar lemming was.
Hahahaha! 😀 Hoe krijg je het voor elkaar om daar een gezicht te zien? Maar met geel mutje/haar zie ik het ook hoor, heel duidelijk! Hij lijkt zelfs wel een beetje op je. Knap hoor, dat je de gordijnen precies in een zelfportret hebt weten te vouwen. Ik moest zo hard lachen dat nu iedereen wakker is geloof ik… zo en nu zachtjes afsluiten, middenin de nacht.
Ja leuk, het is een gave. Het heet overigens Pareidolia.
Leuk flimpje: http://youtu.be/Hrpv27-g3oQ
@Witlof: Geinig! Er zijn dus nog zwaardere gevallen. Hopelijk is mijn pareidolia niet chronisch.
Grappig filmpje, Witlof! 🙂
Marius, ik hoop dat we van nu af aan wekelijks illustraties van de symptomen van je pareidolia op je Rada gaan vinden in de vorm van grijnzende sokken, boze boterhammen en eh… heb je ook de huisdichteres al in je gordijnen ontdekt?