Energie uit energie

Energieke, spontane, communicatieve mensen benader ik doorgaans met gepast wantrouwen, zeker degenen die zich ook nog als zodanig  adverteren.

Een beetje verfrommeld en gebutst door het leven, zo heb ik de volwassen mens eigenlijk het liefst; hij mag best wat onafbreekbaar leed en ander toxisch psycho-afval in zijn binnenste meedragen.

Doe me een lol, ga maar ergens anders stralen, zou ik tegen de ergste positivo’s zeggen als ik daar spontaan genoeg voor was. Maar toen was daar  Coco uit West-Afrika.

Ik was beroepshalve aanwezig bij een workshop die hij gaf. Body-drums. Het zei mij niets. De stoelen stonden in een kring, onderbouwleerlingen kwamen binnen en gingen zitten, sommigen ongemakkelijk, anderen hingen er bij of ze de jaarvergadering van de comapatiëntenvereniging bijwoonden.

Het deerde Coco niet. Hij begon met een rondje klappen, één handklap p.p. , behalve als er geen leven in zat. Dan volgde een korte bijles vitaliteit. En oh ja, ze moesten rechtop zitten. Nee, rechtop rechtop, niet tegen de leuning geplakt. Het was niet iedereen direct gegeven, maar hij porde ze op, kietelde ze in model met een grapje, liet ze  nog een rondje klappen en daarna een paar woorden nazeggen uit zijn land, Benin.

Na het klappen kwam het stampen, eerst met één voet, toen met twee en dat was lang niet eenvoudig – veel knieën scharnierden bedenkelijk roestig en uit menig middenrif moest eerst een ijzeren pin worden verwijderd. Hij deed het. Met aanstekelijk plezier. Vraag me niet hoe, maar na tien minuten waren ze LOS. Bereid alles na te doen.

Een uur lang had hij de hele groep aan een touwtje, met als enig hulpmiddel de koebel waarmee hij de ritmes aangaf en de boel oppepte. Later op de dag ging ik er vrijwillig nog een keer bij zitten, zo bijzonder vond ik het. Coco deed toen zijn vijfde sessie en het was zo mogelijk nog leuker. “Hoe hou je het vol?”vroeg ik. Wat is je geheim?”

“Soms doe ik tien op dag! In Rotterdam. Moet energie geven, dan krijg jij terug.”

Zulke teksten had ik vaker gehoord, maar zoals hij het zei had ik geen enkele behoefte schamper te doen.

.