Een stenen glimlach op een viaduct hier ter stede, de vetste en geelste smiley die ik ken.
Ik kom er regelmatig langs en zelfs op zo’n niet-dag, zo’n anti-dag dat er geen zuurstof in de lucht zit, het eten niet smaakt, je ogen niet twinkelen, humor niet leuk is, de crypto niet af komt, lezen niet lukt en de muziek niet klinkt – kennen jullie die dagen? – kikker ik er (tijdelijk, maar toch) even van op.
Mond ter grootte van een banaan, ogen halve sinaasappels. Hij is van gips, geloof ik, en er staat ‘Dutch face’ op.
Uniek in zijn soort? Of zijn er elders in de stad nog een paar dozijn op het beton geplakt? Hoe dan ook een fijn particulier initiatief.
Wacht ik moet ‘m nog even voor jullie kantelen, mijn supersmiley.
🙂
Yep, er zijn er meer. Die onder de spoorbrug bij de Zijlweg is inmiddels zijn lach kwijt. De lach zit er nog wel bij de spoorbrug Julianalaan.
Ik vind ze wel grappig!
Heel geestig! Ik ga er ook een paar doen in de school waar ik werk! In het kader van we zijn een sterfhuis maar gewoon blijven lachen! 😉