We namen iemands koelkast over en toen de sterke mannen hem in de hoek van de keuken hadden geschoven, waren ze het snel eens: het zou veel handiger zijn als de deur aan de linkerkant scharnierde. Gewoon een kwestie van…
Gewoon?!?!? De sterke mannen zagen de hulpeloosheid in mijn blik en de diagnose ‘chronische apraxie’ was snel gesteld. Had ik tenminste wel een kruiskopschroevendraaier? Ja, die viel nog te ontroesten en van een buurman leende ik een complete steeksleutelset. Zo kon het dat de koelkastdeur tien minuten later van rechts naar links openzwaaide. Handig…
Nu ik nog.
Vandaag bij het koken deed ik telkens als ik iets moest pakken een pas de deux met mijn koelkast. De koelkast stond er stijfjes bij en ik deed steeds hetzelfde pasje: met een grote zijwaartse stap naar links kruiste mijn rechterbeen het linker, waarbij de linkerarm al grijpgraag was uitgestrekt. Oh nee, daar zat geen handvat meer. Daarna de correctie, een sierlijk, korter pasje terug en met de rechterhand zwierde ik de deur open, behendig terugwijkend. Tijdens de bereiding van één, eenvoudige pastaschotel deed ik dit dansje (laten we het de Bosch-tella noemen) keer op keer.
Ja, je weet dat je een gewoontedier bent, maar dit was te erg. Gek werd ik van mijzelf! Ik vrees dat ik over twaalf jaar nog steeds… tenzij ik die koelkast tegen die tijd in arren moede op zijn kop heb gezet, zodat de scharnieren weer aan de vertrouwde kant zitten.
Gelukkig sprak ik vanavond iemand die zei dat ze na drie jaar nog steeds de verkeerde pitten van haar nieuwe gasstel aanzette, omdat die op een ‘onlogische’ plek zitten. Regelmatig kookt de soep droog of wordt de kabeljauw gecremeerd. Ik ben in ieder geval niet de enige…