Valvaardigheid

Morgen gaat de Val Vaardig Vijfdaagse van start – op initiatief van Consument en Veiligheid kunnen basisscholen aan de slag met een lespakket ‘valvaardigheid’, ontwikkeld in samenwerking met een valpedagoog en andere deskundigen.

Trouwe lezers wachten nu handenwrijvend op meewarig eenpersoons redactioneel gegnuif en vrolijke ginnegapjes en zouden daarin zeker niet zijn teleurgesteld indien ik afgelopen donderdag niet zo’n ongenadige smak had gemaakt.

In mijn voetbaljaren gold ik als een sierlijke valler; als ik in volle ren een jens kreeg van een gefrustreerde back, rolde ik na een korte vlucht meestal soepel over het gras.

Hoe anders ging het donderdagavond op het donkere stationsplein. Ik had haastig op een informatiebord gekeken hoe laat bus 75 de volgende ochtend ging, draaide me gezwind om (weggedoken in mijn winterjas, handen diep in de zakken), deed twee rappe passen van het perron af en glibberde via een ijsplek tegen een twee centimeter hoog richeltje. Mijn benen schoten achterwaarts onder me weg. Even bevond ik me volmaakt horizontaal boven de stenen. Spectaculair moet het geweest zijn, want ik hoorde al ‘oehs’ en ‘jees’ van omstanders voordat ik mijn buiklanding maakte en met twee knieën tegelijk op de grond knalde. Dat ik mijn kin niet verbrijzelde op het natuursteen, mag een wonder heten.

“Ja, ja… nou, ja, het gaat geloof ik wel”, zei ik verbouwereerd tegen een behulpzame vrouw, terwijl ik viezige sneeuwsmurrie van mijn broek klopte.

‘s Avonds laat had ik pijn in schouders en buik, want van de schrik span je al je spieren uit alle macht. Of moet dat anders? Is er een valpedagoog in de zaal?