Het nieuwe schooljaar gaat beginnen, zoals er sinds mijn debuut als docent in 1978 elk jaar een nieuw schooljaar begon. En kijk eens wat ik heb gekocht! Zeven mappen in verschillende kleuren, voor elk van mijn klassen een.
Ik moet er alleen nog plakkertjes op doen met 1B, 2B, 3C, 4A, 5A en 6D. Op de doorzichtige map sticker ik ‘diversen’ en dan kan er eigenlijk niets meer misgaan. Met dank aan de firma Muys zal ik de strijd tegen chaos, verstrooidheid en paperassenpromiscuïteit dit jaar glansrijk winnen.
Met verbazing stelde ik vast hoeveel kinderlijk genoegen dat vooruitzicht me verschafte.
Dat goede gevoel wil ik vasthouden, beste Raarlemmers, in ieder geval tot ik weer van alles kwijt ben en kleurenblind blijk te zijn, dus laten we het niet over de ‘zeilbroertjes’ Enrique en Hugo Claassen hebben. Vroeger trok je het zeegat uit als je te dom was om te leren en tegenwoordig omdat je hoogbegaafd en dyslectisch bent en educatief onbemiddelbaar. Laten we het er niet te lang over hebben… Niet nu! Lekker snugger trouwens van die ouders, wie noemt zijn zoon nou Erniqeu als ie dylsectisch is… En dan wel een REEKS klachten indienen over het falende Hageveld via een onderwijsadvocaat. Een wat?!?! Ik baseer me voor het bestaan van deze ondersoort op een artikel in Grote Broer het HD, met daarin ook een weerwoord van de rector van College Hageveld (sleutelwoorden ‘Betrokkenheid, Vertrouwen, Veiligheid, Respect, Enthousiasme, Uitdaging en Ontplooiing’ – ik mis Duidelijkheid, RaDa-reda). Tot voor kort voelde de rector zich tezeer gekneveld en gegijzeld door die advocaat om vrijuit te spreken. Zij zag de Landelijke Klachtencommissie vaker dan de zorgcoördinator van haar eigen school. Maar nu de Claassentjes autodidactisch buiten de territoriale wateren dobberen ligt dat anders. Maar laat ik het er niet…
Mijn zevenklapper gaat voor, ik moet oncynische etiketten maken en de eerste lessen voorbereiden.
Misschien dat ik deze week bij wijze van introductieles een paar passages voorlees uit het rode boekje voor scholieren (sic) dat ik tussen mijn oude boeken aantrof. Uit de tijd dat ik op weg naar het Triniteitslyceum soms werd voorbijgefietst door een langharige in een legerjack met het opschrift ‘Get Stoned, Nixon’.
Het is samengesteld door een werkgroep van ‘kritiese leraren’ en eindigt met de oproep ‘Dit is het begin / Wij gaan door met de strijd!’ Dan zijn er al heel wat principiële kwesties aan de orde gesteld:
‘Heel wat leraren vinden het geen bezwaar als hun lessen vervelend worden gevonden. Zij vinden dat hun leerlingen dan leren dat er zoiets als plicht bestaat en dat het leven ook vervelende dingen te bieden heeft.’
‘De school is niet tevreden als ze alleen maar je schooluren regelt. Ze eist ook nog een stuk van je vrije tijd op.’
‘Wanneer je aan je examen toekomt, is dat een bewijs dat je bruikbaar bent, dat er voortdurend door alle mogelijke mensen over jou (maar ook zonder jou) beslist kan worden. Een diploma is dan ook in de eerste plaats een bewijs dat je je aan kunt passen.’
Stof tot nadenken! Helaas gaan ze geheel voorbij aan het onderwijs op zee, dat is mijn enige kritiese noot.