Tranenstraat

Zij was de friste jogger die ik ooit zal zien. Verse natte sneeuw op haar blozende wangen, cool trainingstenue, fonkelende donkere ogen, een onbetaalde reclame voor zo’n product dat als je er drie druppeltjes van door de yoghurt doet de darmflora oppept, poriën reinigt, schadelijke bacteriën uitschakelt, psychische problemen wegblaast en… ach, wat zwatel ik, jullie zijn hopelijk mans/vrouws genoeg om je een leuke sportieve vrouw voor te stellen?

Alleen, waarom was in ze in mid-run vlak voor me het Oude Zuivelhuis ingelopen? Toch niet voor een onsje belegen kaas?

Ze moest in Warmoesstraat zijn, of we die wisten?

Ja, die wist iedereen. Aan de andere kant van het Station, bij de Grote Markt. Dit verwerkte ze even en toen zei ze dat ze niet zeker wist of ze wel de Warmoesstraat moest hebben. Het was hier dichtbij, misschien een andere naam? Want ze was een ontroostbaar schreiend meisje tegengekomen – de finesses ontgingen me – en had beloofd (ze had niet alleen een gezond maar ook een goed hart) iets voor dat kind af te leveren of door te geven in de Warmoesstraat. Maar misschien had ze het verkeerd verstaan, door het snikken heen. Dat meisje was compleet overstuur. Maar het moest dichtbij zijn, dat wist ze zeker.

“Warmondstraat?” Te ver weg. We deden ons best – misschien wel meer dan we bij een minder frisse vrouw gedaan zouden hebben, maar onze suggesties hadden niet veel om het lijf. Enigszins beteuterd ging ze weer de sneeuw in.

Vertrouw nooit een huilend klein meisje, dacht ik eerst, flauw. Maar een straatnaam… een straatnaam die gesmoord in dikke tranen of verhaspeld door grienende kaken ongeveer klinkt als Warmoesstraat? Niet de Tetterodestraat in ieder geval, of de Ostadestraat.

Ik hoefde niet ver te lopen of ik zag het antwoord. Ik hoefde maar een paar stappen terug om ze in de winkel de oplossing te geven. Wat een geweldig mooie naam voor een actrice om hartverscheurend huilend uit te brengen.

De Waw.. Waw-w-w-w-w- woewou-woewermas… masstraaaaaat. De Wouwermanstraat.