Nattigheid

Af en toe een zuurzeurzanikzeverstukje – dat moet je jezelf gunnen als zelfrespecterende Mug. Zzzzz….

Dus toen ik vandaag langs de Schotersingel wilde lopen en zag dat het pad langs de waterkant weer eens blank stond, welden er bittere gedachten bij mij op. Over een laag land dat sinds de vroege middeleeuwen waterschapt en waterschippert, bemaalt en spuit en sluist en drooglegt en dat dan in de vroege 21e eeuw ineens niet meer over de expertise blijkt te beschikken om de drainering van een eenvoudig wandelpad dusdanig aan leggen dat je het na een motregentje zonder lieslaarzen durft te betreden.

Evenwijdig aan dat pad loopt (naast een zompig stukje berm) de hoogste stoeprand van Nederland. 25 à 30 centimeter schat ik hem, een belachelijke hoogte, een schenenbreker die gevaren oplevert voor benarde fietsers en minder atletische voetgangers. Moet je zien! Sinds de late middeleeuwen maken we in dit land stoepranden van 10 cm en ineens moet de gemeente Haarlem (the sky is the limit) nodig de hoogte in…

Dit was bewijsstuk no. 1 (zo’n zeikdreinchagrijnstukje moet wel worden onderbouwd). Alleen toen ik ook dat verzopen paadje wilde fotograferen gebeurde er iets raars. Die Schotersingel heb ik natuurlijk niet voor niets geëerd met een eigen RaDa-categorie – ik hou van die singel. Voor mij het mooiste plekje van Haarlem. Alleen wou ik ‘m nu voor een keer onvoordelig op de foto zetten. 

Dat is mislukt. Ziehier bewijsstuk no. 2.