Homo faber

Ik wilde een stukje schrijven over onkwetsbaarheid, onoverwinnelijkheid en onaantastbaarheid.

Ik kreeg griep.

Het stukje moest gaan over de mens als gereedschapmaker en probleemoplosser. Homo faber, van de eerste laagschedelige die met een stokje in een slakkenhuis poerde terwijl zijn gezin in ademloze bewondering toekeek tot de geestelijke vader van het staaltje vernuft dat ik met mijn blote handen uit de KARWEI-bak met €5-aanbiedingen viste.

Ik ben geen klusjesman, ambachtsman, doe-man (ben ik wel een mán?), maar misschien sprak het me juist daarom wel zo aan dat ik voor €5 de eigenaar kon worden van een apparaat waarmee ik – mocht de noodzaak zich voordoen – kon snijden, priemen, schroeven, blik- en flesopenen, vijlen, tornen en zagen.

Almacht lag in de palm van mijn hand, zo klein als een achterlichtje. Als ik mij voortaan door omstandigheden in een (ik noem maar wat) zaagvragende situatie zou bevinden, zou ik met een superieur glimlachje mijn multi-instrument tevoorschijn kunnen halen en de onder een woudreus beknelde, radeloze schone in een mum van tijd bevrijden en naar believen als finishing touch kalm haar afgebroken pinknagel bijvijlen…

En nee, er zit geen tandenstoker aan. Get, wat klein van jullie om daar naar te vragen en ja, natuurlijk had ik wel eens een Swiss Army Knife gezien. Ik heb er zelfs een.

Maar toen ik dit apparaatje in de hand hield (het weegt amper iets) voelde ik meteen een soort plaatsvervangend plezier***. Ik zag de bedenker pielen en prutsen en fronsen in zijn werkplaats – hij had een goed onderhouden, grijze borstelsnor in mijn verbeelding – het was een sympathieke, pijprokende doorperfectioneerder, die zich avond aan avond afvroeg waarmee hij mij nog meer van dienst kon zijn.

Tornen, priemen, schroeven… Een tang! Als je de twee helften omklapt heb je een tang!!

En mochten jullie je vroeger of later in een tangvragende situatie bevinden, kunnen jullie je in woord en/of gebaar tot mij wenden. Zo, ik voeg dit logje toe aan de rubriek Van die dingen en dan ga ik in het kader van de revalidatie maar eens kijken of ik al een beetje buitenlucht verdraag.

***Bestaat plaatsvervangende schaamte eigenlijk nog?