De gemeente heeft de definitieve cijfers voor de laatste jaarwisseling nog niet berekend, maar zowel in 2011 als 2012 beliep de schade door vuurwerk en baldadigheid hier in Haarlem zo’n €150.000.
Alsof de vandalen duidelijke onderlinge afspraken hadden. Zo van ‘jongens, het is crisis, overschrijdingen kunnen echt niet meer in deze tijd, begrotingsdiscipline is in alle sectoren de rigueur – het zou asociaal zijn te doen of wij buiten de maatschappij staan’.
Toen ik dat bedrag van €150.000 las, dacht ik: goh, ook geen geld! Eén euro per Haarlemmer. Waar hebben we het over?
Ik kon me voorstellen dat ik grif in de buidel zou tasten als er werd aangebeld en er stond een sportieve blonde vrouw met een collectebus op de stoep: “Meneer, heeft u misschien een eurootje over voor de leniging van de noden van jeugdige vandalen hier in de regio? Mijn eigen zoon is er zo een. Als iedereen geeft, kunnen die jongens één keer per jaar lekker helemaal los gaan en wie weet wat ze anders voor rottigheid gaan uithalen…”
Het is maar hoe je het bekijkt. Anderhalve ton is veel meer dan de Haarlemse amateurkunst jaarlijks aan subsidies ontvangt. En van het resterende bedrag zou de bieb heel wat Duitse en Franse boeken kunnen kopen. En zo weet iedereen er nog wel een paar.
Delen door 150.000? Je krijgt gekke uitkomsten.