Ga naar de inhoud

Breinklaar

Nou dat weer! Alsof het leven nog niet gecompliceerd genoeg is voor een eenvoudige blogger… Al bijna acht jaar voel ik me tegenover de RaDa-lezers als een jonge moeder met een opgroeiend kindeke. Geef ik ze wel genoeg? Qua aandacht, intellectuele stimulatie, vitamine A(ctualiteit) en H(aarlem), moreel houvast in onzekere tijden? En dat allemaal zonder de blogsnacks, de humorgrapjes en de noodzakelijke verstrooiing te vergeten?

Taaltechnisch daarentegen is het maar net hoe mijn pet staat. De ene keer raaskalk ik manisch door, maar er staan in het archief ook stukjes die aanvankelijk niet wilden glimmen – waar danig op gepoetst is. Met alle poetsgevaren van dien. Je kunt ze in je redactionele ijver ook kapotpoetsen. De gevreesde Schlimmbesserung. Het is een wankel evenwicht, meende ik, onkundig van de nieuwste inzichten.

Moet ik de hele bliksemse boel herschrijven, vroeg ik me af toen ik donderdag de wetenschapspagina van NRC las. Zijn mijn zinnen wel ‘breinklaar’?

Amerikaanse onderzoekers hebben onlangs vastgesteld dat Facebook-zinnetjes beter beklijven dan alles wat via andere geschreven media tot ons komt. Koppen met breaking news, stijlbloempjes van Voltaire, willekeurige zinnen van de CNN-site… ze worden aanmerkelijk slechter onthouden dan de losse flodders & wegwerpteksten die miljoenen Facebookgebruikers dagelijks afscheiden, met dezelfde gedachteloosheid waarmee de hooikoortspatiënt in het pollenseizoen serieel zijn zakdoekjes volsnuit.

Allerlei variabelen werden vergeefs onderzocht om de memorabiliteit van de blog- en Facebookzinnetje zinnetjes te verklaren; uiteindelijk hielden de onderzoekers het op de factor ‘spontaniteit’. Facebookteksten worden geschreven zonder rem: ‘Zo losjes als ze het ene brein verlaten, zo losjes komen ze het andere brein binnen.’

WEES SPONTAAN, het is een paradoxale opdracht die ik mezelf stel, vanaf heden. Want je wilt toch dat de mensen onthouden wat je schrijft. Ik zit niet op Facebook, dus daar kan ik niet oefenen. Maar mochten jullie binnenkort een stijlverandering bespeuren hier – minder weerhaakjes in de alinea’s, een significante afname van het aantal polysyllabische woorden, zinnen die zo naar binnen floepen – floep! – zonder dat je erop hoeft te kauwen, maar die je maanden later nog levendig voor de geest staan, dan heb ik mijn doel bereikt:

Het RaDa is breinklaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *