De presentatie van De Andriessens in de Kennemer Boekhandel werd druk bezocht. Erg druk.
De kunstenaarsfamilie Andriessen is een anarchistische doch beschaafde familie, vermeldt het resumé van Agnes van der Horsts boek, maar bij aanvang van het programma bleek de beschaving het gelukkig te winnen van het anarchisme: het geroezemoes verstomde, en de bekende kunstenaarsfamilie Andriessen liet zich comprimeren tot een aandachtig gehoor dat buitengemeen veel belangstelling toonde voor de familie Andriessen.
Ik stond helemaal achteraan. Helaas ontbrak een deugdelijke geluidsinstallatie en hadden de sprekers geen sonore stemmen. Een beknopte weergave van wat ik als buitenstaander van de bijeenkomst heb meegekregen, heet van de naald, wil ik jullie echter niet onthouden, al behoeven sommige details wellicht verificatie.
Het huis van de kunstenaarsfamilie Andriessen stond in de Nachtegaalstraat in Haarlem-Noord, dat meen ik goed verstaan te hebben, en zelden heeft een eengezinswoning in een volksbuurt aan zo veel Muzen onderdak verschaft als die van de kunstenaarsfamilie Andriessen.
Op een doorsnee dag kon het gebeuren dat de SRV-man om half acht ‘s ochtends geen gehoor kreeg, door de vitrage naar binnen gluurde en zag hoe aartsvader Hendrik bij het verschonen van de kattenbak, onbeholpen en verstrooid als de patriarch kon zijn, een metershoge bronzen studie van de Dokwerker aanstiet, die ondanks Mari’s zowel desperate als levensgevaarlijke pogingen om het onheil te voorkomen, met donderend geraas neerkwam op de antieke harp van zijn vaders levensgezellin, op dat moment doende drie driejarige neefjes te begeleiden bij hun vertolking van de Verzamelde Motetten van oom/neef/zwager Jurriaan. “Stuk verdriet! Stuntel! Stoethaspel!” allitereerde ze uitzinnig (want temperamentvol was ze!), waarop achterkleinnichtje Nicolien, in een ver verschiet auteur van En toen kwam moeder met een mes, stampvoetend de kamer verliet, zonder te merken dat zij met haar rechterhak een onbetaalbaar stilleven van haar oma’s maitresse Retsina meesleepte, en met haar linkerhak een rondslingerende partituur van de opera Reconstructie van haar ongeboren oom Louis. Een willekeurig familietafereeltje, zoals er in dit kostelijke boek vele staan opgetekend, als ik het allemaal goed heb verstaan. Dat de bekende TV-presentator Jeroen Pauw ook een telg van de kunstenaarsfamilie Andriessen is, was overigens nieuw voor mij, evenals het feit dat door een zeldzame genetische afwijking alle Andriessens in de mannelijke lijn geboren worden met vleugels.
Dat boek schaf ik zeker nog aan (ik ging gisteren voortijdig weg), zodat ik alles op mijn gemak kan nalezen.
Was de SRV-man van de familie Andriessen misschien melkboer Tromp? Schrijver Ferry Tromp van het boek Kind van de jaren 50 werd geboren op 25 december 1947 in de Zwaluwstraat 34/hoek Reigerstraat 98. Zijn vader was melkboer, zijn moeder runde de winkel en een groeiend gezin van acht kinderen, van wie Ferry de oudste was. Een prachtig boek schreef hij over zijn jeugd, zeker voor wie in de jaren 50 in de Vogelenbuurt woonde. Ons gezin woonde op de Vondelweg, veel beter dan die volkse wijk daar achter! Dat de familie Andriessen er woonde slaat mij alsnog met verbazing en gene dat ik er ooit op neerkeek!
Niet Jeroen Pauw, maar Paul Witteman: Hendrik Andriessen was zijn oom. Geheel in de lijn der familie heeft Witteman ook piano gestudeerd.
@ Ria en Jean-Paul: Kennelijk heb ik een onhandig, leuk bedoeld stukje geschreven. Op Twitter ben ik ook al een paar keer gecorrigeerd op fouten die ik toch echt expres had gemaakt.
In die winkel verstond ik af en toe een paar woorden, meer niet, en uit balorigheid heb ik uit de flarden mijn eigen familie Andriessen gecreëerd. Ik dacht zelf dat het er duidelijk stond (‘al behoeven sommige details wellicht verificatie’ / ‘dat meen ik goed verstaan te hebben’/’als ik het allemaal goed heb verstaan’, ‘alles nog eens nalezen’, enz. ‘Nicolien Mizee heeft ook nooit een partituur van een ongeboren oom aan haar hak gehad, enz. En inderdaad, Paul Witteman liep daar rond zaterdag – die kan ik prima onderscheiden van zijn TV-compaan.
Weet je zeker dat je niet bij de familie Asselbergs was, vroeg iemand ook nog. Dat vond ik wel een aardige.
De humor was me niet ontgaan en wel aan me besteed, maar deze zin was net niet absurd genoeg denk ik – achteraf gezien mijn naïviteit, of laten we zeggen, een laakbare gretigheid om met kennis een punt te scoren…
Hendrik Andriessen was organist van de kathedrale kerk St. Catharina aan de Utrechtse
Lange Nieuwstraat en woonde in de Herenstraat. Hij componeerde uiteraard. Ons gezin heeft talloze malen van zijn Te Deum en orgelspel na afloop van de hoogmis mogen genieten. Zijn zusje Caecilia was een vriendin van mijn zusje Agnes, Louis kende ik via mijn vriend en klasgenoot Peter Vos alleen zag ik Louis niet zo direct “staan” omdat hij 4 jaar jonger was maar via Peter leerde ik hem toch wel beter kennen. Das war einmal. Ik ben bij dat eindelijk DE ANDRIESENS beschreven staan. Ik ga het boek zeker aanscahffen!
De laatste 2 zinnen moeten luiden: Ik ben blij dat eindelijk DE ANDRIESSENS beschreven staan. Ik ga het boek zeker aanschaffen!