Whatsapp

Ziehier een van de vertederendste tekstberichtjes die ik las.

‘Ke TrUte’

Voor wie niet direct overtuigd is, het ging zo: mijn zwager zwaait ‘s nachts zijn dochter uit. Jonge, knappe vrouw van 25; nuchter, oppassend, geen typje dat in is voor doldrieste avonturen / 24 uur per etmaal aan de riem moet, maar toch… het is laat, het is glad, het is ver, ze is alleen, DUS, vooor alle zekerheid: “Whatsapp je pappa nog even als je veilig thuis bent?”

Tegen vieren piept de iPhone ‘m wakker, nou ja… zo wakker als je tegen vieren kunt zijn. What’s up? Ah, dochter heeft zich aan haar belofte gehouden. Wel zo aardig om de schat even te antwoorden. Zo goed en zo kwaad als het gaat, op die rottige kleine toetsjes. Slaapdronken, zonder leesbril. Het resultaat van zijn heroïsche poging kennen jullie al:

Lief, hè?

Wat ik me trouwens afvraag, zou de totale dagelijkse hoeveelheid bezorgdheid nou zijn verminderd of vermeerderd door alle i-speeltjes en het intensievere contact? Want er zijn natuurlijk mensen die in alle staten geraken als ze een half uur geen sms-je hebben gehad van hun toetsgenoten, of één dag geen email. Daar had je in de tijd van de postkoets geen last van.