Ga naar de inhoud

Jongleren

Gisteren vierden we de verjaardag van mijn moeder en afgelopen zondag stierf mijn schoonvader. Bij de begroeting gisteren werden gelukwensen en condoleances in een adem uitgesproken. ‘Ja, jullie ook van harte gejongleerd’, zei ik op een gegeven moment.

Het was een rare, drukke week, met meer indrukken en emoties dan je normaal in twee maanden te verstouwen krijgt. Die zullen me nog wel een tijdje door het hoofd spoken.

Hier wil ik alleen even stilstaan bij twee oersterke vrouwen. Mijn verbazing en bewondering uiten. Die van eenentachtig jaar verpleegde haar bedlegerige man een jaar lang tot de laatste snik. Met oneindige tederheid, in het volle besef van het nare einde dat hem wachtte. Ze voerde hem met muizenhapjes het vegetarische eten dat ze speciaal voor hem bereidde, runde een huisapotheek, en deed met ijzeren wilskracht ook het zware werk, het vieze werk. Was een gevangene in eigen huis, van haar eigen plichtsbesef – haar enige verzetjes waren de legpuzzels en de Volkskrantcrypto, en dat terwijl ze eigenlijk niets liever doet dan stevige wandelingen maken in de vrije natuur.

Mijn eigen moeder werd 86 en kreeg gisteren een i-Pad voor haar verjaardag. In plaats van direct te kraaien dat ze dat als hoogbejaarde toch nooit onder de knie zou krijgen, liet ze zich rustig voorlichten door mijn broer, toetste onderzoekend op tabje zus en app-je zo. En het scherm, waarmee moest je dat reinigen, wist hij dat ook? Ze verheugt zich op de spoedcursus die haar kleinkinderen haar hebben beloofd en op het facetimen.

Als ik aan mijn moeder denk, denk ik aan Bottesini. “Boccherini?” vroeg ik toen ze twee jaar geleden glunderde over die nieuwe componist waar ze vol van was. Nee-eee, Bottesini. Ze wist het zeker. Concert voor contrabas. Juist ja. Inmiddels draai ik het veelvuldig.

Alleen in een bipolaire week als deze kom je op zo’n idee: op een rijtje zetten wat die twee vrouwen allemaal voor hun kiezen hebben gekregen sinds respectievelijk 1927 en 1931. En dan kun je je alleen maar verwonderen. Over zoveel kracht, veerkracht, incasseringsvermogen, weerbaarheid.

En je verheugen.

6 reacties op “Jongleren”

  1. ‘Hear hear’ mekkeren ze in Engeland in zo’n geval. Dat klinkt schaapachtig, maar ik zou het tóch welgemeend onder deze column willen plaatsen, Marius! Well done. En dan heb ik het niet over een biefstuk…

  2. Prachtig Marius,

    Hier zouden wij op 8 maart internationale vrouwendag bij stil moeten staan.
    Onze ouderen, onze grote voorbeelden still going strong, daar kunnen de jonkies een voorbeeld aan nemen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *