Werelden

“In welke wereld zit jíj eigenlijk?” hoorde ik een achtjarig jochie vragen aan een leeftijdgenoot tegenover hem aan de tafel. Ah… ze speelden een computerspelletje. Dat was bij de Kamer van Koophandel, waar ze op hun moeder wachtten.

Zelf werd ik de afgelopen week ook een aantal mij vreemde werelden binnengedreven. Bij voornoemde Kamer van Koophandel moest ik mijn Vereniging van Eigenaars registreren, bestaande uit 1. de benedenbuuf en 2. mijzelf, voorzitter. Jarenlang leidde deze tweepersoons vereniging tot ons beider tevredenheid een sluimerend, zo niet comateus bestaan. Totdat ik onlangs mijn hypotheek wilde oversluiten en desgevraagd bij de bank opbiechtte dat wij niet stonden geregistreerd, zoals dat sinds een paar jaar wettelijk verplicht is. Kosten zo’n €25 per jaar (met terugwerkende kracht), voor welk bedrag je helemaal niets/niks/noppes terug ontvangt. Daylight robbery. Niettemin…

Vreemd, dat gebouw van de KvK aan de Nassaulaan moet ik in mijn leven al tienduizenden keren zijn gepasseerd, zonder er ooit nieuwsgierig naar geweest te zijn. Ze moeten trouwens weg uit Haarlem (bezuiniging) en worden geïncorporeerd in A’dam.

Ook in de hypotheekwereld ben ik niet in mijn element. Het oversluiten kost (incl. notariskosten) als ik het wel heb zo’n €2400. Er zijn in mijn geval geen complicaties: ik heb een vaste baan en het huis is 3x zo veel waard als de schuld. Je zou als erkend financieel onbenul denken dat er ergens een loket is waar je alles in één lunchpauze kunt regelen. De Afhaalhypotheek (de Hypo-takeaway?), zoiets. Met een snode, bona fide notaris en een stressloze adviseur. In de huidige praktijk gaat iedereen hypoventi hyperventileren als zo’n transactie binnen twee maanden rond moet zijn.

Het RaDa lag op zijn gat de laatste week en dat had er onder meer mee te maken dat het pand in de steigers staat, en op die steigers wordt krachtig geschuurd en getimmerd. Geen luxe overigens, gezien de staat van ontbinding van sommige balken. 

Het is altijd een plezier om vakmensen met toewijding bezig te zien. En als bonus leer je af en toe een nieuw woord. ‘SCHELUW’ ga ik de komende tijd te pas en (nog veel vaker) te onpas inzetten.

Helaas, het komt er vandaag niet van… ik had nog meer werelden uit het RaDa-multiversum willen verbinden in dit stukje. De grote Poolse supermarkt Smaczek aan de Zijlweg bijvoorbeeld, om pas dan met veel misplaatste virtuositeit te switchen naar het Roemenië van de vorige week overleden schaakster Käty van der Mije-Nicolau. Hans Ree eert haar deze week in NRC met een ontroerend in memoriam.

Ik kende Käty van der Mije niet echt; voordat VHS opging in Het Spaarne (in 2001), speelde zij daar, evenals ik. Ik was mij destijds bewust van haar hoge status; incidenteel speelde ik bij een rapidtoernooi een potje tegen haar, en verloor natuurlijk. Ze glimlachte dan, maar niet neerbuigend. Oprecht vriendelijk. Haar manieren deden aristocratisch aan en haar sigaretbehandeling had iets vooroorlogs – denk aan T.S. Eliot, Virginia Woolf en andere stijlvolle rokers van weleer: de sigaret als sieraad.

Hier stuit ik op het armzalige kortetermijngeheugen van het Grote Boze Wereldwijde Web: ik kan slechts één fotootje van haar vinden waarop wat rook kringelt. Bij dezen!