Meesterbarbier

1. Als jongetje had scheren iets magisch voor me. Het was een ritueel voor ingewijden, waaraan je pas mocht meedoen na het doorstaan van een voor mij geheim gehouden initiatie. Met ontzag bestudeerde ik mijn vader, die het scheren grondig en systematisch aanpakte. Zijn mysterieuste attribuut was het blokje aluin, waarmee hij bloedende wondjes aanstipte.

2. Een bekentenis: in de 45 jaar dat ik me scheer, heb ik me nog nooit tot volle tevredenheid geschoren. Van alles heb ik geprobeerd. Elektrisch, houdertjes met mesjes (enkel, dubbel tot aan het quadruple van Wilkinson Quattro Titanium) en lullige plastic wegwerpmesjes van Bic. In reclames kijken scherende mannen vaak gelukzalig, alsof ze een G-plek op het puntje van hun kin hebben zitten. Ik begin doorgaans geduldig – zzzen – zzzen – zzzen- maar na een halve minuut rag ik ongedurig over de stoppels tot ik mezelf wijs kan maken dat het goed is zo. Als ik even later over mijn rechterkaak strijk, zit daar altijd een ploegje harige verstekelingen. Bij de linkerneusvleugel idem dito. Dus terug naar de badkamer voor de nabeurt.

3. Ooit had ik een businessplan: op perron 1 van station Haarlem een ouderwetse lederen scheerstoel neerzetten: als de trein vertraagd was, konden ongeschoren forensen bij mij onder het mes. Of aan het eind van de dag even ontstressen onder mijn kapperslaken en dan glad en kusbaar door naar maitresse of moeder de vrouw. Van die langwerpige, open scheermessen uit jarendertigfilms zou ik gebruiken.

4. Vandaag kwam het allemaal bij elkaar in de Spaarnwoudestraat. Ik kwam samen met de huisdichteres langs de Meesterbarbier. In de deuropening stond een gesoigneerde jongeman. Onwillekeurig hield ik mijn pas in, en wreef over mijn schunnig verwaarloosde wangen. Ik gluurde naar binnen. Het interieur was dik in de nostalgie gezet. Ik vertelde van mijn businessplan, maar nee… daar zag hij geen brood in. Voor hem geen haastklussen; hij bood een totaalpakket: huidverzorging, schoonheidsbehandeling en wellness ineen. Warme handdoeken, de beste Italiaanse lotions en crèmes, dassenharen kwasten. Ik slikte wat opgerispte scepsis weg en informeerde naar de prijs. Het was tamelijk… uh… prijzig. Ik talmde, draalde, en werd gematst. Even later lag mijn hoofdje onder de warme handdoek.

Onderwijl sprak de barbier enthousiast over de kneepjes van het vak. Eerbiedig refereerde hij daarbij aan de eigenaar van de zaak als zijn ‘leermeester’. Het had een vol jaar geduurd eer hij het echt in de vingers had – iedere huid was anders, en dan de materiaalkennis! Ik had me inmiddels volledig aan hem uitgeleverd en liet me alles welgevallen, niet alleen het inzepen maar ook de streling van het mes – ‘zwevend gewicht’, noemde hij dat. Het moest dansen als een vioolstok.

Tegen de tijd dat hij onthulde dat hij onder zijn collega’s bekend stond als ‘Tiny Tim the Butcher’, vreesde ik al lang niet meer voor mijn halsslagader, hoe scherp de messen ook waren. Een vrouwenvinger voelt een stoppeltje van 0,1 millimeter, wist hij. Hier moest ik hem tegenspreken: bij de huisdichteres ligt dat onder de 0,000001 millimeter. Al met al was hij een halfuurtje zoet met mij. Na de aftershave, de talc en het afpoederen, kon ik weer naar buiten. Verkwikt, ja zeker, en met wangetjes als een achtjarige.

Nu alleen nog even naar de kapper!