Kweepeer

Culinair ben ik nooit zo’n kerststreber geweest. Gelukkig wordt de kerstkooklast meestal eerlijk over de familie verdeeld, zodat ik niet als solokok zes gangen hoef te verzorgen. Als ik vanmiddag de au bain marie tot een goed einde breng en de pudding niet schift of klontert of aankoekt en ik niet de schaal uit mijn tengels laat vallen of morgen achterlaat in een NS-bagagerek, blijft de kerststress voor mij ook dit jaar binnen aanvaardbare proporties.

Wel werkt het koortsachtige gekokkerel in de wereld op mij aanstekelijk. En ik had nog die kweeperen.

Als ze kwuiperen hadden geheten (of sweeperen, kneeperen of kweperen) had ik ze waarschijnlijk bij de groenteboer in het mandje laten liggen.

Ik wist eigenlijk alleen dat je ze moet koken. Vanzelfsprekend is er een nationale kweepeersite, www.kweepeer.nl , met recepten te kust en te keur. Ik neusde er wat rond en besloot toen toch maar zelf op goed geluk iets te proberen. Het schillen ging stroef (net als bij stoofperen), maar daarbij kwam wel een heerlijk frisse geur vrij. En net zie ik bij Herman den Blijker dat je een overgebleven kweepeer in de linnenkast kunt leggen: beter dan mottenballen en lavendel.

Ik had er maar vier (pech voor het linnengoed) en zette ze op met witte wijn, verse gember, twee cardamompeulen, een paar karwijzaadjes en twee kruidnagels. Toen ze na een kwartiertje zacht waren, roerde ik er rijstsiroop door (suiker of honing kan ook natuurlijk) en prakte ze met de lepel tot moes (met nog wel wat stukken erin). Ik liet alles nog even doorpruttelen. Tijd om te slurpen…

Grote kookgoden! Als de pudding mislukt, heb ik in ieder geval een backup. Dit komt in de buurt van Gekonfijt Geluk!

Zo, nu alleen nog even de RaDa-kerstversiering ophangen, dan zijn we er helemaal klaar voor…

Oepsie!

Gezien in een zaak voor bruidscouture ergens bij de Koudenhorn. Wat je noemt een takkenwijf! Maar wel kunstig gedaan, toch?