Ga naar de inhoud

Gedoseerde emoties

Bij mij verloopt het meestal zo: na twee dagen gemene griep komt er een derde dag waarop je alleen maar een beetje ziekjes bent. Zonder uitbundig gehoest en gesnuit, zonder huismiddeltjes en paracetamol. Een dag zonder fut en ideeën ook. Lezen is nog te inspannend, muziek te opdringerig en het IQ lijkt 30 punten lager dan normaal.

Onder een dekentje naar een film kijken is dan de beste manier om te revalideren. Die film moet niet overmatig veel prikkels brengen – een warrige verhaallijn en tegenstrijdige emoties kun je nu niet verwerken en juist onder zulke omstandigheden ben je dankbaar voor de uitvinding van het cliché.

Twee minnaars van wie je na hun eerste ontmoeting al weet dat ze over 160 minuten (na onwaarschijnlijke tegenslagen en onmenselijke beproevingen) het volmaakte geluk zullen vinden – dan kom je al een heel eind. Beiden aantrekkelijk, moedig, trouw, onbedorven en met een zuivere inborst. Toevallig precies de tegenpolen van de schurken die hen 157 minuten lang dwarsbomen. De natuur geeft zich helemaal (storm, onweer, sneeuwjachten) en bij elke scène is er muziek die onze sentimenten kanaliseert, voor zover nodig.

Vanochtend keek ik naar Lorna Doone, een BBC-film die geheel aan dit ideaal voldoet. Ga maar na: het verhaal (gebaseerd op een roman van R. Doddridge Blackmore uit 1869) speelt zich af in het wetteloze Exmoor in de 17e eeuw. De heldin, Lorna, woont in een gemeenschap van rovende en plunderende, aan lager wal geraakte edellieden (ja, dat kan/kon!) en ze moet van haar familie trouwen met Carver (what’s in a name?), van wie ze gruwelt. Ze ontmoet haar ware geliefde voor het eerst doordat hij als jochie bij het forelvissen uitglijdt en ruw door de beek wordt meegesleurd naar een fikse waterval en naar beneden kukelt, plons de schuilplaats van de schavuiten in. Hieronder staan ze weer bij die waterval, een paar jaar later en geslachtsrijp.

watervalliefde

Dat hij een knoestige boerenzoon is maakt hem op voorhand kansloos en oh ja, hij was er als kind getuige van hoe de laaghartige Doones zijn vader vermoordden.

427436

De heldin wordt gespeeld door Amelia Warner, wier ogen speciaal lijken ontworpen als bassins voor tranen, zoals een wastafel voor kraanwater. Tranen van ontroering, tranen van verdriet, tranen van verlangen, tranen van frustratie. Je weet ook steeds al vijf tellen vooraf wanneer de tranen zullen vloeien en in welke dosering. En jullie begrijpen, het kon mij niet genoeg zijn, op een dag als vandaag.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *