Grappig: in 2012 schreef ik hier over een lamp die er de brui aan had gegeven en die een paar dagen dienstweigering ineens weer deed waarvoor Philips hem gemaakt had.
Deze week hadden we weer zoiets: de schakelaar van een stekkerdoos lichtte altijd rood op in de ‘aan’-stand. En toen ineens niet meer. De stroom stroomde nog wanneer gewenst, dus onder het motto ‘lang leve de apathie’ lieten we het verder maar zo. Maar nu komt het!
Afijn, jullie weten al wat er komt: deze week brandde dat lampje weer als vanouds. En nu komt er nóg iets: vandaag schreef Paulien Cornelisse in haar NRC-column over haar waterkoker die… Het ‘zelfhelend vermogen’ der dingen, noemt Cornelisse het fenomeen. Haar verklaring is dat gebruiksvoorwerpen hun eigen gebruiksaanwijzing kunnen lezen en dan thuisdokteren. Ik weet het zo net niet. Mijn schoonmoeder heeft een oude TV die kiekeboe speelt. Telkens als ze besluit dat kreng te vervangen, floept hij weer aan. Uit angst voor de schroothoop?
Helaas, de vlieger gaat niet altijd op. Op Blue Monday zag onze wasmachine het na elf jaar ineens niet meer zitten. Wij hoopten nog dat hij een dipje had, dat hij alleen even zijn krachten aan het opladen was voor nóg een paar jaar centrifugeren. We lazen eerst zelf de gebruiksaanwijzing en legden die vervolgens bovenop hem, maar het mocht niet baten. Vanochtend verschenen de twee sterke mannen die we hadden besteld en werd hij weggehaald, zonder enige ceremonie.
Het mooiste vond ik de Volvo die viereneenhalf miljoen kilometer had gereden. Gewoon omdat het baasje de gebruiksaanwijzing had gelezen.
Morgen rijden wij acht jaar rond in een Passat. Die was al zeseneenhalf bij aankoop. Een broekie dus.