Ga naar de inhoud

Hedonistische adaptatie

Gisteren een pietsie geluk geïmporteerd uit Amsterdam, waar ik de door Tracy Metz soepel en geestig gepresenteerde talkshow Stadsleven bijwoonde, met ditmaal het thema The Happy City.

Leerzaam, driewerf leerzaam! Zo legde wethouder Pieter Hilhorst uit dat de overheid (daarin kon hij met Mark Rutte meegaan) geen ‘geluksmachine’ was, maar wel een ‘pechdemper’. Die houden we er in, zou ik zeggen.

Ook de lost wallet test was nieuw voor mij als indicator van welbevinden: het percentage geretourneerde portemonnees zou iets zeggen over het onderling vertrouwen in een gemeenschap. Helsinki torent boven de rest van de wereld uit (11 van de 12 terug); Amsterdam (8) doet het beter dan Berlijn (6) en aanzienlijk beter dan Londen (5), Zürich (4), Madrid (2) en Lissabon (1).

Pieter Desmet van The Delft Institute of Positive Design maakte gewag van een verschijnsel dat ontwerpers eeuwigdurende werkgelegenheid zou moeten garanderen: ‘hedonistische adaptatie’. Hebben jullie ‘m? Geluk slijt snel en tendeert naar een soort langjarig persoonlijk gemiddelde. Nadat je aanvankelijk een tijdje in je nopjes bent geweest met je superdeluxe deegroller, grasmaaier, steunzool, matras, maitresse, enz. ‘went’ nieuw geluk vrij snel. Het omgekeerde schijnt trouwens evenzeer te gelden: na rampspoed komt de mens (gehavend, gekrenkt, verlaten, armer) daar na een of twee jaar ook weer op uit.

De uitzending was zoals te verwachten bespikkeld met humeurverbeterende ideeën en projecten. Het leukst vond ik Desmets studenten, die aardige filmpjes presenteerden over hun projecten en dat deden met benijdenswaardige onbevangenheid en zonder enige aanstellerij. Creatief en intelligent, zo zie ik de mensen graag. ‘Maak het leven van een Rotterdammer aangenamer’, was een van hun opdrachten. Voor een bejaarde Jazz DJ, actief in diverse cafés, bedachten ze een Jazz Shower – als je op een bepaalde plek op een plein ging staan, werd de jazz krachtig over je uitgesproeid. Er was ook een soort ‘reasons to be cheerful project’, waarbij uitingen van dankbaarheid werden opgetekend op briefjes, die werden opgehangen aan een ‘dankbaarheidsboom’. Zoals ik het opschrijf, klinkt het een beetje knullig en mindfoolerig, maar in het kader van de avond verdroeg ik het prima.

Na afloop liet ik me ook nog even douchen door de muziek van Pharrell Williams in Happy Amsterdam. Vooral van dat meisje dat na een minuut of zestien haar kunsten vertoont, werd ik erg vrolijk. Vanochtend was ik trouwens niet te genieten. Typisch een gevalletje hedonistische adaptatie, weet ik nu.

P.S. De bijbehorende columns vind je hier: http://stadslevenamsterdam.wordpress.com/dossiers/happy-city/

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *