Ik genoot de afgelopen dagen van een welverdiende mieniebreek in het afgelegen nabijgelegen Graft-De Rijp (NH) en dientengevolge wordt mijn sociaal functioneren met twee dagen vertraging gehinderd door de frase ‘onmatig met hun mimiek’.
Was ik deze week in Haarlem gebleven (waar ik de actualiteit op de voet pleeg te volgen) was ik ‘m donderdag al tegengekomen, in een recensie van ‘Kenau’, waarvoor Bor Beekman tekende in de Volkskrant. Eén miserabele ster * slechts voor regisseur Maarten Treurniet, die er onder meer van beticht wordt zijn cast te hebben aangezet tot nodeloze grimasserij: ‘Nogal wat bijrolspelers zijn onmatig met hun mimiek.’
Ai, verzet zal niet helpen, dat weet ik nu al. Dit wordt een zwaar weekend voor mij. Wanneer ik de komende dagen met mensen praat, zal het regelmatig door mijn hoofd schieten: je mimiek is nogal (on)matig, vriend. Daar kom je niet ver mee in dit leven. Talent genoeg, op zich, maar je zou gebaat zijn bij een andere regisseur.
De huidige Haarlemse Kenaukermis keert binnenkort ongetwijfeld terug in de RaDa-kolommen. Nu eerst Graft, waar de mensen ons vriendelijk groetten, onmatig vriendelijk soms en waar de dialogen secuur van subtekst gevrijwaard leken (dit was mijn laatste Bor Beekman-citaat, erewoord).
“Wat moet je drie dagen doen in Graft?” vroeg iemand mij. “Er staat een mooi stadhuis…”
(Inderdaad. Uit 1613, gebouwd door Leeghwater. Het zag er op zijn voordeligst uit woensdag tegen de blauwe achtergrond.) “En een kerk…”
(Uh… Nee, die is afgebroken… Wel restaureren ze de zerkenvloer). Maar wat die Grafttwijfelaar vergeten was: er staat een transformatorhuisje dat de moeite waard is. Hoewel, huisje? Een villa onder de transformatorhuisjes:
Een rijksmonument. ‘Gebouwd naar het ontwerp van architect J.B. van Loghem in rationele bouwtrant’ in 1918. Een tegeltableau vermeldt de opdrachtgever: P.E.N. Provinciaal Elektriciteitsbedrijf van Noord-Holland, een jaar eerder opgericht, in 1917 en aan het tegeltableau kan je zien dat ze er zin in hadden.
Corporate Pride, al bestond die kreet toen nog niet. En vergelijk die gietijzeren bordjes eens met dat fluttige plastic Liander stickertje!
Nee, we gaan niet in mineur / alles-wordt-minder-stemming eindigen. Toen ik daar stond ging er een zwakstroompje door mijn hersenpan, dat een herinnering opwekte aan de fascinatie die de hier vastgeschroefde waarschuwingen als kind voor mij hadden: Hoogspanning – het openen is levensgevaarlijk, maar vooral die andere: BIJ BRAND NIET SPUITEN.
Daar kon je je mooie rampen bij voorstellen.