Ga naar de inhoud

Ik moet zuchten

“Welk cijfer zou u uw pijn geven, op een schaal van een tot tien?” De afgelopen dagen werd mij zeker twintig maal dezelfde standaardvraag gesteld.

Het begon allemaal met de wel erg klassieke misstap die ik zondagochtend zette in een hotel in Garderen (Gelderland). Ik deed niet onbesuisd, want een badkuip kan glad zijn. Niettemin: één voet roetsjte finaal weg, terwijl de andere nog in de lucht zweefde. Mijn kreet van schrik viel samen met een doffe bons. Het was alsof iemand voluit met een honkbalknuppel op mijn rug had gebeukt.

Geen pijn, maar van de shock kon ik eerst niet opstaan. Ruggelings in het bad deed ik stamelende pogingen de toegesnelde huisdichteres gerust te stellen. Nee, niet verlamd, ruggegraat heel, geen hoofdletsel. Maak je geen zz..z..zzzor…orgge… Toen ik eindelijk rechtop stond, had ik een vreemd, trillerig piepstemmetje. De ontbijtkoffie bracht geen verbetering en allerlei soorten pijn zagen inmiddels hun kans schoon. De geplande boswandeling verviel, zoveel was duidelijk. Mijn zwager was zo goed ons naar Haarlem te rijden. Van de afspraak met de huisartsenpost Harderwijk zag ik af (noem mij een bikkel, noem mij een achterlijke idioot), me beroepend op een oud medisch inzicht: of ribben gekneusd zijn of gebroken, maakt niet uit. Er is geen behandeling, de patiënt moet rekenen op langdurig ongemak en hopen dat de pijnstillers hun werk doen.

Paracetamol en ibuprofen hielpen me de nacht door – de pijn varieerde van 3 tot 8, scherpe scheuten bij onverhoedse bewegingen. De huisdichteres hielp me mijn sokken aan te doen, hielp me eigenlijk met alles en dreigde daarmee te stoppen als ik niet naar de dokter ging. Die betrommelde mijn rug en omdat de percussie links anders klonk dan rechts, moest ik van haar door naar het KG voor foto’s. Een klaplong viel niet uit te sluiten.

Twee uur later werd een drain aangebracht. Tien op een schaal van tien voor de pijn, want er was bij deze operatie geen manier voor de artsen om mijn twee gebroken ribben te ontzien. Ik kermde, jammerde en vloekte en uiteindelijk zat ik vast aan een doorzichtige plastic slang die lucht, vocht en bloed uit mijn long kon afvoeren. Hoe deden de mensen dat vroeger, vroeg ik me de dagen erna meermalen af als ik doktoren en verpleegsters hun kunstgrepen zag verrichten.

Na twee nachten in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Dankzij de opioïden die ik slik, varieert de pijn van 4 (bij alinea 2 – pillen net ingenomen) tot 2 (alinea 4, ze werken goed, al word je er suf en traag van) of 5 (als ik dit stukje te lang maak). En – pijn of geen pijn – ik moet veel zuchten.

Ik zucht op doktersvoorschrift. Het gevaar is dat ik om de beurse ribben te sparen oppervlakkig ga ademen, waardoor de longen niet genoeg worden geventileerd. Met kans op longontsteking. “U moet veel zuchten,” hield een arts mij voor (hij was niet de eerste) en keek me daarbij net iets te indringend aan. “Dat zou u ook doen in mijn plaats,” misgrapte ik, waarna hij ten overvloede het hele verhaal nogmaals vertelde.

Zucht.

P.S. Later in de week waarschijnlijk meer over mijn verblijf in het KG, nu eerst rusten.

17 reacties op “Ik moet zuchten”

  1. Wat vervelend. Heel veel sterkte en beterschap! Had vorig jaar ook zo’n val in hotelbad, maar dat liep af zonder gebroken ribben. Zeiden ze later: u had een badmat mogen vragen, maar die leggen we niet neer vanwege de hygiene. Kreeg wel na klacht een gratis herkansingsweekend van het hotel als pleister op de wonde. Misschien een idee om ook flink te klagen en later nog een weekend in te halen?

  2. Ach, wat naar, en wat een pech! Geen idee hoe lang de ellende gaat duren, maar ik hoop dat je snel weer gewoon kunt ademhalen. Verheug me intussen op je volgende ziekenhuisstuk. x

  3. Niet hoesten, nee; maar lachen óók niet. ‘Alleen humorloze opbeuringen’ is het voorschrift de komende weken. Dat lijkt me een zware opgave voor je omgeving. Sterkte.

  4. Lees Wittgensteins opmerkingen over het pijn(taal)spel en je hebt geen centje pijn Marius. Beterschap!

  5. och Marius, beterschap – hoop niet dat het zuchten van pas komt aankomend WK 🙁

  6. Dank allemaal voor de troostende woorden. Ik ervaar van veel kanten behulpzaamheid en vriendelijkheid (ook van mijn werkgever) en als ik niks forceer, is het leed zeker te overzien. Zucht.

  7. Hoi Marius,
    Oei, wat zal dat een ongemak zijn … hopelijk herstel je snel en kan je straks voluit juichen als Nederland scored….

  8. @ton: als ze pas over drie weken scoren ga ik het proberen. Wel knap ik veel sneller op dan verwacht. Ik kan (na één week) al een wandelingetje maken en heb vrijwel geen hulp meer nodig – en bij dat juichen zijn er gelukkig 17 miljoen landgenoten die me graag helpen.

  9. Beste Marius
    We wensen je een spoedig herstel, laat niet deze mooie zomer bederven door dit schoonheidsfoutje…

    Groeten uit Amsterdam van Kees en Ranya

  10. @Kees en Ranya: Leuk van jullie te horen! Als ik in Oost ben, bel ik aan. En met die ribben en de zomer komt het wel goed, vermoed ik.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *