Zo ziet geluk eruit, dacht ik toen ik ‘m zag spartelen. Op de foto lijkt het of hij als een suïcidaal blok beton naar beneden stort maar in werkelijkheid hing hij stationnair in de lucht, een paar meter voor ons, op ooghoogte, en maakte de dolste buitelingen, als een overhemd achter het raampje van de wasdroger. Op een soortgelijke plek als hieronder: rotswanden die gekliefd worden door zogenaamde geos.
Wij lagen op ons buik, op een plateau bij zo’n afgrond en bewonderden de kittiwakes (drieteenmeeuwen), fulmars (Noorse stormvogels), puffins (papegaaieduikertjes) en andere stuntvliegers. Maar deze fulmar spande de kroon. Hij trok zich niets van ons aan en liet zich minstens een minuut kietelen en masseren door de thermiek, schaamteloos genietend. Doe alles met me wat je wilt, leek hij tegen de grillige opwaartse luchtstromen te zeggen, ik vind alles heerlijk! En de wat minder gracieuze poses nam de pretvogel voor lief.
Zoals gezegd, het duurt na zo’n vakantie bij mij altijd een poosje eer ik mij weer kan laten drijven op de thermiek van het actuele nieuws. Ik zette mijzelf op een rantsoen van één krant. Met tegenzin hopte ik langs de brandhaarden en gevechtsarena’s in de wereld, en las dan ook nog eens dat een/de netmanager de Dode Dichters Almanak wegbezuinigt. Gijs van Beuzekom heet deze cultuurverdelger. In een interview nog geen jaar geleden zei hij: “Middelmatigheid is nooit wat het echt is. En dat is wel wat ik bijvoorbeeld op televisie wil laten zien. Echte mensen. Echte dingen, die ergens over gaan. Middelmaat maakt bij een kijker niks los. En ik vind dat we kijkers moeten prikkelen. Kijk maar naar de politiek: daar worden continu compromissen gesloten. Het leidt tot niets.”
Mannen met veel korte zinnetjes achter elkaar, je kunt ze nooit genoeg wantrouwen.
Wandelend langs het Spaarne (in het kader van mijn herintreding in het Haarlemse) kwam ik vandaag langs Brasserie Appel. Brasserie? De ambities reiken aanzienlijk verder dan natjes en droogjes. Er staat een piano, er is een podium (cabaret, live muziek – maar ‘we zijn voor alles in’), er staat een schaakbordje op een prominente plek, er hangt kunst van Ab Esenbrink (vrolijke vissen) en Bert Maurits, en de fraaie leeskamer achterin wordt bevoorraad door antiquariaat Hovingh (de volledige Vestdijk staat er in 52 deeltjes).
De foto doet geen recht aan het mooie, diepe pand. Ik hoop er regelmatig te komen. Een ideale plek om de Gijzen van Beuzekommen van deze wereld even te vergeten. En als onderkomen voor literaire avonden met levende dichters lijkt het me ook zeer geschikt. Wie weet…