Lelijkerds

“Ha, lelijke jongen!”

Ik zat buiten op het terras en had niet gezien welke lelijke jongen of kerel het café betrad en wie hem in de gelagkamer zo pesterig-amicaal ontving. Het was een warme begroeting, hij was welkom, geen twijfel aan, hoe mooi of lelijk hij ook mocht zijn.

Ik probeerde me voor te stellen of er onder vrouwen een equivalent voor bestond, maar verwierp het idee. Een vrouw die bij binnenkomst van een andere te horen krijgt: Hé, lelijk wijf!” of “Hé, lelijke meid!” Zijn vrouwen daarvoor te veel rivalen, waardoor het al snel kattig klinkt? Telt hun uiterlijk zwaarder?

‘Lelijk’ ligt tegenwoordig sowieso gevoeliger dan twintig jaar geleden, is mijn indruk. Toen kon ik tegen een 14-jarige tierende haaibaai op school nog gekscherend iets zeggen als ‘Hé, kan het wat minder, lelijk ding!’ Dat zou nu acuut een jeugdtrauma veroorzaken.

Toentertijd was ‘een lekker ding’ nog niet zo’n cliché-uitdrukking, daar kan het mee te maken hebben, maar de tolerantie voor ‘lelijk’ lijkt me hoe dan ook afgenomen. Meisjes reageren uitgesproken wrevelig op de reprimande ‘Zeg, doe eens niet zo lelijk, jij.’

‘Jee, wat ben jij een bitch’ incasseren ze daarentegen met een zekere trots. Je moet het gewoon even weten, dat is alles.