Afgelopen donderdag was er een geslaagd benefietconcert in de Bavo (opbrengst €28.000), met o.a. een optreden van Fredie Kuiper met ‘Haarlem wat ben je mooi’. De begeleiding was bijzonder: Anton Pauw op het grote orgel, Suzanne Groot vioolde en de huisdichteres zaagzong/zingzaagde.
Ik was zelf niet in de kerk; gelukkig maakte Max Sipkes een filmopname. Eerst maar eens even luisteren:
En dan nog eens kijken – met speciale aandacht voor het zoetkwelende achtergrondkoor Harmonia Metamorfose, waarin men duidelijk nog zoekende is naar de ideale opstelling, ook wanneer het orgelintro al heeft geklonken en Fredie’s accordeon de aanloop neemt naar ‘Achter op de markt staat Lautje onbewogen.’
Zoekende? Er wordt een keiharde machtsstrijd uitgevochten om een prominente plek. De winnares beslecht de strijd in haar voordeel met een meedogenloze bodycheck. Opzouten jij, ík moet in beeld. Alleen, dan moet je goddomme die hele fuckode nog zingen… Maar je kop staat er niet meer naar. Die staat nog naar die matpartij met die valse tyfuswijven achter je en als je niet oppast krijg je tussen twee coupletten in nog een beuk in je rug uit wraak of ze wurgen je met je eigen sjaal – het zal niet de eerste keer zijn.
Er zijn gelukkig nog 61 andere amateurkoren hier in de stad, dat zal ze leren. Nou vooruit… ik val nog even in: “Haarlem wat ben je mooi, Haarlem wat ben je prachtig…”
Wat bij de perceptie van dit incident zeker meegewogen dient te worden, is dat deze dame een zogeheten Frank de Boer-hoofd heet. Een door de genen bepaalde stand van ogen en mond, die een permanent chagrijnig imago geeft.
De jongeliedennaam voor dit fenomeen is ‘Bitch resting face’, een ernstige en onderschatte handicap, zeker in een land waar alles Gezellig dient te zijn in woord en gedachte, in doen en laten en uitstraling.
Overigens heeft mijn moeder een decennium of twee geleden nog een blauwe maandag bij Metamorfose gezeten. Sindsdien haal ik de woorden metamorfose en menopauze standaard door elkaar, ik weet niet waarom.
Het vinden van de juiste opstelling gaat altijd met veel haat en nijd, daarom hebben koordames ook altijd lange mouwen aan, dan kun je de nagelsporen niet zien. In Engeland hebben ze om het aantal slachtoffers te beperken de koorbank uitgevonden, waar iedereen zijn eigen hokje heeft, bij voorkeur met familiewapen erboven zodat je ook niet stiekem ergens anders kan gaan zitten en doen alsof je het niet door had. Zouden ze hier ook moeten doen.
Wauw, de Damiaatjes op de Zingende Zaag!