Ga naar de inhoud

Apparatenfratsen

God gaf ons apparaten, kennen jullie die titel nog? Ik vind ‘m steeds beter.

We gingen met de trein naar Leeuwarden en vervolgens met bus en boot naar Ameland, waar we de jaarwisseling zouden doorbrengen. Ook op de treinreis verheugde ik me, vanwege het leesgenot. Ik had de memoires van Kingsley Amis gekocht en ook zijn Collected Stories stonden voor me klaar op de e-reader. Zin an, zoals meligerds dat uitdrukken.

Vlak na Amersfoort, vraag me niet hoe, floepte er midden in een hoofdstuk een demonstratiefilmpje aan, dat zich met geen mogelijkheid van het scherm liet jagen. Ook na een ‘harde reset’ (met een balpenpunt in een miniem gaatje prikken) startte de e-reader telkens op in ‘demo mode’. Ik kreeg steeds meer de smoor in, maar deed niet wat een verstandig mens zou doen: opgeven en een gewoon boek uit mijn bagage opdiepen. Dat deed ik pas bij Nunspeet, toen het vermaledijde apparaat definitief de geest gaf en zelfs het opstartscherm weigerde te verschijnen. Definitief? Toen ik de volgende ochtend op de aan/uitknop drukte (nog één keer om het af te leren) gaf hij ineens weer een teken van leven: demonstratiemodus, maar toch…

Gelukkig hadden we meer apparaten. Nee, niet mijn telefoon – die was ik vergeten en dat ding lijdt sowieso aan chronische verwaarlozing – maar de iPad van de huisdichteres. De zoekterm ‘Sony e-reader PRS-T1 demo mode’ bracht mij bij een lotgenotengroepje.

demomode

Ahhhhhh…. Tijden het opstarten na een reset tegelijktijdig twee knoppen ingedrukt houden. Je moet het wel even weten, hè?

Dat lezen viel trouwens nog niet mee, want de knusse ‘leeslampjes’ op onze hotelkamer bekleedden alleen een symbolische functie (dat is helaas steeds vaker het geval). En het LED-lampje dat we uit voorzorg hadden meegebracht vertikte het de eerste avond. Toen we nieuwe batterijen hadden gekocht, deed het nog steeds niks. Kapot, concludeerden we na enig gepruts, maar ook dit apparaat deed een Lazarus. Terug in Haarlem werkte het zomaar weer****.

De haatliefdeverhouding met onze gadgets zal wel een overgangsfase zijn, vermoed ik. Met alle fricties van dien en af en toe een komische scène. In het restaurant waar we op Oudejaarsavond aten, had ik uitzicht op een tafeltje met twee dames. Een van hen stond na de maaltijd op om naar de wc te gaan, en stootte daarbij haar hoofd tegen een stoffen lampenkap. Vervolgens deed ze paniekerige pogingen de woest zwiepende lamp weer stil te krijgen. Toen het was gelukt, zocht ze de blik van haar gezellin. Leedvermaak, afkeuring, medeleven, wat zou haar deel zijn? Die ander hield haar ogen strak op haar iPhone gericht en niet op een EHBO-app; het voorval was haar compleet ontgaan.

De onhandigheid werd niet opgebiecht. Na een korte aarzeling liep de vrouw beteuterd door naar het toiletten.  De lamp scheen onverstoorbaar verder.

****Zie voor meer apparatenfratsen een eerder RaDa-stukje, Het licht gezien.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *