Vanochtend fietste ik op weg naar mijn werk lange tijd onder een (letterlijk) roze wolk. Hij had de vorm van de steek van Napoleon.
De wolken zijn toch verrassend goed bezig deze dagen. Gistermiddag verpoosden de huisdichteres en ik ons in de Kennemerduinen. Liggend op de bodem van de Oosterplas maakte ik deze onderwateropname.
Nee, grapje, ik ben The Iceman niet! Er lag een vliesje ijs op het water, dat de hemel fraai weerkaatste en voor mooie lichteffecten zorgde.
Koning Winter? Het is een winter van vliesjes en poedersneeuw tot nu toe. De mensen doet hij geen pijn; wel heeft hij er aardigheid in het trein- en autoverkeer in het honderd te laten lopen, als een soort goedmoedige satire op de homo forensicus.
We waren al een paar weken niet in de duinen geweest. Gisteren scheen de zon en als het zo uitkwam konden we zonder te vernikkelen een beetje dreutelen. Bij deze pony, bijvoorbeeld, die zich niets aan ons gelegen liet liggen. We mochten hem van dichtbij observeren, maar wat hij nou met zijn haar had gedaan bleef een mysterie. Op zijn kop had hij witte highlights.
Over vriezen, vliezen en dooien gesproken: op het Prinsen Bolwerk zag ik zondag al een veldje winter-akonieten, bijna tien dagen eerder dan op diezelfde plek vier jaar geleden (zie Genoeg Gemopperd).
P.S. Het nieuwe nummer van Straatjournaal is uit, met daarin mijn column ‘Breinfoppers’.