Voor het goede begrip, de Maagdenhuisbezetting wekt bij mij zeker geen nostalgische gevoelens – in mijn eigen studententijd (1972-1979) vond ik actievoerders vooral zelfingenomen, drammerig en weinig kritisch op het gebied van elementaire lichaamshygiëne. De generatie van nu doet het op dat laatste punt aanmerkelijk beter, maar dat is niet de reden dat ik mijzelf betrap op een zekere sympathie met hun streven om – eindelijk! – een principiële discussie te voeren over waar een universiteit voor zou moeten staan.
De directe uitzending van AT5 heb ik gefascineerd zitten bekijken, waarbij ik me aanvankelijk voelde als een cultureel antropoloog bij een nieuw ontdekte stam. Men bediende zich met grote vanzelfsprekendheid van een mij onbekende vorm van pantomime. Kijk, dit is mevr. Gunning, voorzitter van het College van Bestuur, die demonstreert hoe dik de dossiermappen zijn waarin zij de notulen van haar gesprekken met gewone studenten bewaart.
In werkelijk is dit haar entree in het gebouw, waarbij zij met een timeout-gebaar aangaf liever niet te worden uitgejouwd. Tijdens de uiterst beschaafde discussie wapperde het publiek voortdurend met de handen. Temperature check! Naar beneden, alsof je ze afschudt in de wastafel, betekent afkeuring, terwijl instemming wordt aangegeven zoals hier bij Rudolf Valkhof, geen eeuwige student, maar dissident docent (algemene cultuurwetenschappen):
De handen draaien daarbij alsof er twee lichtpeertjes tegelijk worden vastgedraaid. N.B. Hij wordt hier dus niet te kakken gezet! Het schijnt dat de Occupy Beweging deze mode gepopulariseerd heeft.
De grote verliezer leek me voorlopig de Nederlandse taal. De voertaal was Engels. Nou ja, imitatie-Engels. Ik hou me dagelijks beroepshalve met Engels bezig, dus het zou flauw zijn als ik hier al te denigrerend deed over het niveau (al zou bijvoorbeeld gespreksleider Jaap Oosterwijk zeker baat hebben bij wekelijkse bijles). Maar zelfs bij de verdienstelijkste pogingen om geestdrift aan te wakkeren, ontbrak het aan werkelijk retorisch vermogen. Het was of de sprinklerinstallatie zachtjes aan stond en het heilige vuur van de rebellen doofde. Dat zou in de moedertaal wellicht anders zijn geweest.
Burgemeester Eberhard van der Laan (beslist geen talenwonder) sloeg zich er dapper doorheen en bediende zich op goochem gekozen momenten van het Nederlands. What a relief! De vertegenwoordigers van het CvB deden dat eerder op de avond ook af en toe, zij het met minder effect. Het deed mij pijnlijk beseffen hoe ver de huidige universiteit van mij af staat. Op grond van haar woordenschat zou ik Louise Gunning nog niet het voorzitterschap van de Bond van Plattelandsvrouwen toevertrouwen; en dan was er nog prof. dr. Hans Amman, belast met ‘fasgoed’, die klinkt als een marktkoopman op de Albert Cuyp, maar dan zonder de sjeu en de mensenkennis: ”Het gaat niet om geld, het gaat om inhoud richting onze studenten. […] Laat je nou ofertuigen dat wij so in elkaar sitten als College van Bestuur…”
Als er dan toch regenten in het CvB moeten, wil ik ze wel een beetje regentesker, graag.
Zie hier voor de AT5-reportage (Amman zit helemaal tegen het eind)
Ja zulke koningen kwam je deritg jaar geleden alleen tegen op de zwakkere basisscholen in achterstandsgebieden met teksten als: ‘Frit, we saan blâeh dat jâe nauït gain aahse hip gesteld opgebiet van raikene esso’. Misschien herinner je je dit afscheid.
Mevrouw Gunning kwam er niet best af bij Woldhek trouwens. En ja, die universiteiten, hoggescholen en andere onderwijsinstellingen, we kunnen ze misschien het beste toevertrouwen aan besturen van verenigingen uit de hogere echelons van het sportwezen. Die splitsen gemeenten met enige regelmaat voor tientallen miljoenen iconisch vastgoed in de maag. En dan verkopen we de abituriënten.