Achter glas

Soms voel je de voorjaarsopwinding  al achter glas (N.B. ik heb het niet over dubbel glas, ik heb energielabel G), dan voel je thuis al dat heel Nederland bezig is de bikini’s uit het vet te halen, dat de eerste cabriolets staan te smelten in de files op de Zeeweg, dat er bruggen nat worden gehouden, Tante Saar door haar hele ijsvoorraad heen is en het KNMI kwik tekortkomt. Dat er zon-genieke mannen op de terrassen zitten met donkere zonnebrillen en een vloeitje op hun neus.

Na menig glaciaal was het lenteverlangen minder sterk dan nu, vermoed ik, met onze imitatiewinters. Vanwaar dat gesmacht? Het gaat ver. Ik vermoed dat sommige knopjes door ongeduldige tuiniers tot bloei worden gemasseerd.

Het is een jaarlijks dilemma voor de RaDa-reda: trek je erop uit om dat unieke lenteplaatje te schieten van een ongeboren lammetje of de eerste aardbei van de koude grond, of gun je de eer aan de gehersenspoelde collega’s van alle andere media, sociaal dan wel asociaal? Kan je het je uit concurrentieoverwegingen veroorloven de lentegekte nog even in de ijskast te zetten?

Om de zaken even in perspectief te zetten, vanmiddag langs het Spaarne kiekte ik twee Aziatische toeristen:

Capuchons stevig dichtgesnoerd en onder de windjacks waarschijnlijk twee fleeces plus de weekendeditie van de Singapore Times. Het is een onafhankelijke opstelling die ik wel kan waarderen.

Maar ik geef toe, het was op sommige momenten best aangenaam vandaag. Achter glas.