Interessant, dat filmpje waarin Ajax-trainer Frank de Boer zijn selectie uitfoetert. Het is ‘godverdomme’ schitterend weer, maar die gasten (een dag eerder een punt gemorst tegen NAC) komen vlak voor het begin van de training plichtmatig ‘aansjokken’.
‘Jee, wat hebben jullie een zwaar leven!’ bromt hij sarcastisch; hij houdt ze voor dat ze blij moeten zijn dat ze dit mogen doen, dat ze blij moeten zijn met hun leven. ‘Over zestien jaar is het voorbij’ en met een beetje blessurepech nog eerder. Hij trommelt op zijn hartstreek en roept dat de strijdlust dáár vandaan moet komen.
Raakt hij een snaar? Komt de boodschap binnen? De profs staren professioneel elk naar een ander kluitje in het gras (ook dat leren ze bij de Ajax-opleiding). De gezichten staan ondoorgrondelijk. De wijsheid van De Boers levenslessen zullen ze over twintig jaar misschien beseffen. In dit stadium lijkt het me zoiets als tegen een huilend kind in een rubber bootje zeggen dat andere kinderen, in andere bootjes, het veel slechter hebben.
En dat sjokken? Ook lichaamstaal verandert. Sjokken wijst allang niet meer op een slappe ruggengraat met bijbehorende klootloosheid en Jan Saliegeest. Nooit werd er zo gemotiveerd gesjokt als de laatste tien jaar. Sjokken werkt statusverhogend: de sjokker laat zich door niets en niemand gek maken.
Twee jaar geleden gaf een vriendin van de huisdichteres voor het eerst een workshop dans aan een middelbare school. Wat een slampampers, dacht ze. Het leek of de zwaartekracht in die school drie keer zo sterk was. Ze dacht zelfs dat ze de slomo onderling hadden afgesproken, om haar te stangen. Maar van sabotage was geen sprake. Dit was hun ‘natuurlijke’ tempo. Dit was hun wereld. Dat stapje extra, daar werden ze liever niet op betrapt.
Zo word je toch niet boos Frank? Passie, dictie, neem eens een acteerles bij Pierre Bokma, bij Ko van Dijk desnoods. Dit-maakt-geen- geen!- indruk. Haal alle duivels uit de hel, succes voor het Nederlands voetbal begint – wil ik maar zeggen – bij goed literatuuronderwijs, theaterbezoek.
Helemaal met je eens, schulp! Trek die aangeboren chagrijnige kop en dat ene ‘godverdomme’ eraf en wat resteert is ouwelullen gezeur. Genre ‘Schön is die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr’. Patatgeneratie coach geworden. Nee, dan die trainer van, als ik het goed heb, De Volewijckers in de jaren vijftig na een verliespartij. ‘De volgende keer krabben jullie hun doppen er uit en smeer je het oogwit over hun wangen’.
@Harrie: Harrie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!