Na vele uren in het boemeltje door de Schotse Hooglanden hadden we onze bestemming bereikt. Het perron van Lairg was laag, had de conducteur al omgeroepen. De treindeur werd versperd door twee bejaarde mannetjes, van wie er een als een schansspringer boven de afgrond hing, wandelstok in een hand, plastic tasje in de andere. Zijn compagnon hield hem vast.
Zullen wij éérst uitstappen, vroeg ik hulpvaardig, maar geen van beiden reageerde. Ze mompelden, ze stumperden, en toen werd de voorste – een, twee, drie in godsnaam- gelanceerd. Ik bereidde me er geestelijk op voor dat ik met krijt de contouren van het stoffelijk overschot op het beton zou moeten tekenen, maar hij bleef overeind, wonderwel. Zijn vriend wuifde beverig, de trein reed weg.
Wij waren de enige drie op het station. Scotrail heeft de voorzieningen en de personeelsbezetting aanzienlijk versoberd sinds 1860, het jaar waarin (gok ik) deze mosterlijke trap werd geconstrueerd.
Destijds zouden potige kruiers zich hebben ontfermd over de broze bejaarde en zijn bagage. Nu was het aan ons om zijn tasje te dragen en hem – tree na roestige tree- te behoeden voor een bekkenfractuur of hersenschudding. Hij gaf geen krimp, maar aan de tremor van de wandelstok was te zien hoeveel inspanning het vergde.
Het station van Lairg lag bij de plek waar in 1860 de schapenmarkt werd gehouden. Het dorp (met ons B&B) lag 3km verder. Hij bod ons een lift aan. ‘I am all right in a car’, voegde hij er ter geruststelling aan toe.
Dat viel tegen. Ik stond nog buiten, portier in de hand, toen hij onverhoeds een parkeermanoeuvre inzette. ‘ I am not in yet!’ riep ik. De auto stopte. In de veronderstelling dat hij me had gehoord zette ik een voet in de auto. Die begon prompt weer te rijden. Ik schreeuwde ‘Please, wait a minute!’ en deed een bizar dansje met de auto, dat werd gecompliceerd doordat de huisdichters paniekerig probeerde uit te stappen. Toen hij zich bewust werd van de consternatie achter zijn rug, kregen we een nieuwe kans.
Tijdens het ritje, dat zonder horten en stoten verliep, toonde hij zich een onderhoudende gesprekspartner. In een ouderwets BBC-Engels vertelde hij waarom hij Londen (Hampstead) had verruild voor Lairg. Hij zette ons af bij het bed and breakfast. We bedankten elkaar. Wij waren er. Hem wachtten die avond ongetwijfeld nog allerlei uitdagingen en krachtproeven, bedachten we terwijl hij wegreed, de duisternis in.