Pikstart

Het was een vriendelijk aanbod van een vriendin van ons, een aardige, kwieke vrouw van een jaar of zeventig. Het was guur weer, er ging pas vijftig minuten later een bus naar station Alkmaar en zij vond het helemaal niet erg om ons even thuis af te zetten. Ze moest toch naar Amsterdam.

De auto was aan de krappe kant dus er moest het een en ander herschikt. Het kleine hondje waarop ze een week paste ging meteen liggen slapen op de achterbank. De zeer dominante kamerplant verkaste van zijn plek tegen het dashboard naar achteren en ik paste er samen met de hond nog naast en onder. Een reusachtig plastic valies werd met moeite in de volle achterbak gepropt en dat duurde even, zoals wel meer dingen even duurden.

De parkeerplaats was een zandverstuiving in de duinen maar werkte wel met uitrijkaarten, waarvan zij er ook een had. Of had gehad? In de portemonnee zat hij niet in het bonnenvakje. Het bonnen- en passenvakje. Het bonnen- en passen- en rotzooivakje. Een keur aan pasjes liet ze als een goochelaar door haar vingers glijden, maar de bonnetjes die ze tegenkwam bleken steeds niet de goede bonnetjes. In haar andere portemonnee dan? Waar was die? Ah… in een ander valies! Helemaal onderin het andere valies, tussen een breed assortiment voorwerpen van recente en antieke herkomst? Nee, toch niet.

Het zoeken ging gepaard met een stroom goedmoedige zelfkritiek waaruit bleek dat het voortvluchtige bonnetje het laatste in een lange reeks was en dat naarstig zoeken een aanzienlijk deel van haar dagbesteding uitmaakte. En tussendoor onderhield zij ons ook nog over andere belangwekkende zaken uit het leven van een vrouw van zeventig… En anekdotes en losse observaties. Het bonnetje moest echt ergens zijn. Na tien minuten was het inderdaad ergens en kon ze naar de automaat om te betalen. Het duurde even (iets met weerspannig wisselgeld), maar toen konden we koers zetten richting slagboom. Nee, wacht, eerst de Tomtom.

De hond sliep, ik masseerde de kramp uit mijn nek, de kamerplant kreeg dorst. Toen de Tomtom zich sputterend had verzoend met een omweg langs Haarlem keek ik op mijn horloge of we niet beter toch die bus… De aanlooproute naar de slagboom bleek complexer dan verwacht, met onderweg een near miss met de enige andere niet stilstaande auto op de parkeerplaats. Haar humeur leed nergens onder! En verder zat alles mee. Na enig gehannes liet de slagboom ons door. Het had vijfentwintig minuten geduurd. Een pikstart is anders, maar toen surften we dan toch op haar onophoudelijke woordenstroom soepel naar Haarlem.