‘Stap achterop, dan rijden we ons te pletter, sprak Michonis, met het pistool achter Frisia’s rug. Hij wees op zijn motorfiets, naar het plaatsje achterop, dat met hem aan het stuur zou worden uitgespaard.Het is een klein plaatsje, dacht Frisia, ik zou me onderweg ook in mijn eentje naar achteren kunnen laten vallen, dan sterf ik in ieder geval zonder hem. Maar ze verwierp deze gedachte want ze wilde nog… Lees verder »Hier moet ik ingrijpen
Ik stond voor mijn huis aan mijn fietsslot te morrelen. Een stevige man in een felrood windjack kwam zeer doelgericht aanrijden, kneep krachtig in de remmen en kwam direct ter zake. ‘Hebt u vroeger bij de politie gewerkt, bureau Zandvoort?’ Daar kon ik kort over zijn, maar mijn ontkenning bracht hem geenszins van zijn à propos. ‘Samen met Paul Noorderbankier en Henk Citroen, derde bataljon, mei 1988 tot november 1997,… Lees verder »Politieverleden
Wij vonden zowaar een rustige coupé in Utrecht. Een man van een jaar of vijftig beende achter ons aan. Na een korte aarzeling plofte hij neer aan de andere kant van het gangpad. Dan stond hij op, besluiteloos, ging weer zitten en pakte zijn telefoon. “Ja, ik zit hier alleen. Hier beneden is het óók stil. Ik heb vier vrije plaatsen hier. Treinstel 5177. Beneden. 5177.” Wij vreesden de intocht… Lees verder »Uitzicht
Met sommige dingen (vraag me niet waarom) lukt het me niet verstandig te zijn. Naar het werk altijd een regenbroek of regenponcho onder de snelbinders doen, is zo’n praktische voorzorgsmaatregel waar ik me nooit toe heb kunnen zetten. Dat ik dat soms moet bezuren met enig ongerief neem ik voor lief. Of nam ik voor lief. Vanochtend reed ik een andere route naar Velsen-Zuid dan gewoonlijk. Bij vertrek was het… Lees verder »No Logo
Ik denk niet dat mijn achterburen per se vreemder en onbegrijpelijker zijn dan de meeste andere mensen. Als ik dat soms toch denk, komt het alleen doordat ik vanaf mijn bovenverdieping een beter zicht heb op hun doen en laten. Jarenlang werden die statige huizen bewoond door eenzame, lichtschuwe figuren, die hun afgebladderde, klemmende keukendeur uitsluitend open deden om koffieprut of kattenbakstrooisel in de vuilnisbak te doen, maar verder zag… Lees verder »Onbegrijpelijk
Vorige week was ik drie dagen in Londen, met twee zesde klassen. Qua collega’s, leerlingen en weersomstandigheden had ik het nauwelijks beter kunnen treffen. Toch blijft er onvermijdelijk een onbevredigd gevoel als je voortdurend aan het hoofd van de groep moet marcheren of een dienst draait in de bezemploeg. Momenten van individuele verbazing en beschouwing komen in het gedrang. Dat intrigerende kleine kerkje aan de overkant moet je links laten… Lees verder »Dubbeliconisch
Is er behalve een dokter ook een psycholoog in de zaal? Want waarom kan ik dat nou nog steeds niet? Gewoon: “Goedemorgen” (kuchkuch), “met Ma… Ma…” (cyclonisch gehoest) “met Marius. Ik heb…” (zwermen losse bronchiën vliegen in het rond) “het flink te pakken. Zet de rest van de week maar een dikke streep door mijn lessen.” Vooropgesteld, het ligt niet aan de andere partij. Die toont medeleven, geeft medische adviezen… Lees verder »Ziekmelding
In een week dat het nieuws werd beheerst door grensbewaking en illegale grensoverschrijdingen, kreeg ik er zelf mee te maken als begeleider van 45 vriendelijke, welopgevoede leerlingen op schoolreis naar Londen. We reisden met Eurostar. De grenspolitie op Brussel-Zuid viste een van onze kinderen uit de rij, terwijl de rest tam doorsjokte naar de detectiepoortjes. Die knul woont al jaren in Nederland maar heeft de Duitse identiteit. In plaats van… Lees verder »Grenscontrole