Beroepshalve bevind ik mij vier dagen per week in een gebouw met overstekende jeugdtaal.
Gisteren kwam mijn volgende klas het lokaal binnen en zag op het projectiescherm een meer dan levensgrote afbeelding van pianiste Eva Knardahl (1927-2006). In tussenuren mocht ik de laatste weken via Youtube graag nakijken bij haar vertolking van de Lyric Pieces van Grieg. En toen… en toen waren die ineens weg. Verdwenen, onvindbaar. Zonder waarschuwing vooraf, zonder nazorg.
Bij wijze van zinloos protest had ik Eva ingesteld als bureaubladachtergrond, wat voor sommige leerlingen nogal confronterend bleek. Ze vonden dat het niet kon. De fotografie was uitsluitend uitgevonden voor fotogenieke mensen, als ik mag afgaan op de reacties.
“Die is echt MOKERLELIJK”was een van de opmerkingen die langs vloog. “Zei je nou ‘mokerlelijk’” vroeg ik aan het meisje. Ik had het goed verstaan.
Onder mijn collega’s was er een die me kon vertellen dat moker het nieuwe ‘kei-‘ was, een multiïnzetbaar prefix. Mokergaaf, mokerdom, mokervet, mokermoeilijk, mokerziek, mokerslap…. Deze voorbeelden heb ik zelf verzonnen, maar mocht er hier een minderjarige lezer passeren, houd ik me aanbevolen voor toepassingen uit het mokerrealistische leven van alledag.