Mijn e-reader is in onbruik geraakt. Hij mag nog wel mee op vakantie, maar hier thuis op de bank lees ik (uitzonderingen daargelaten) liever van papier.
Met een vakkundig vervaardigd boek is dat een groot genoegen. Maar vooral met moderne paperbacks heb je af en toe veel te stellen. Sommige vlijen zich behaaglijk op je schoot en beginnen te spinnen, zoals het hoort. Andere verzetten zich of prikken scherp door je broek heen, tot welke houding je ze ook dwingt. Op allerlei ongewenste manieren vestigen ze de aandacht op zichzelf.
Mijn leesstapel van deze week is uitzonderlijk weerspannig. Het exemplaar van Churchills My Early Life heeft inhoudelijk veel te bieden, maar het vereist een krachtsinspanning van beide handen om het boek zo open te houden dat je ook het gedeelte kunt lezen waar twee pagina’s elkaar raken. Met alle respect, uitgeverij Eland, ik verlang naar het moment dat ik ver genoeg gevorderd ben in het boek om het ruggetje te kunnen breken.
Verder deed ik deze week aan koppelaankoop. Van Anne Brontë een door mij tot nu toe versmade klassieker, The Tenant of Wildfell Hall en een thriller van Sam Baker, die geënt is op dat 19e eeuwse gruwelverhaal. Ik lees The Woman who Ran op zich met plezier, maar onder mijn handen voelde ik het veranderen in een pulkboek (niet te verwarren met Bulkboek): van de voorkant maakte zich een randje dun plasticachtig materiaal los. En zo’n randje, Harper Collins Publishers!, kan ik vervolgens niet meer met rust laten.
Het boek is niet alleen ‘wildly gripping and unputdownable’, maar ook unleavealoneable & mustfrettable. Ook hier zal ik binnenkort de kritieke grens bereiken waarop ik mij niet langer beheers en…
Voor book abuse bestaan verzachtende omstandigheden.
P.S. zojuist ontdekte ik dat aan mijn rechterwijsvinger een strookje ‘leeseelt’ heb. Dat kan niet alleen van dat boek van Churchill komen.