PAS OP! LANGZAAM RIJDEN – KLOOTSCHIETERS OP DE WEG
De huisdichteres moest beroepshalve een avond in Borne zijn (waar zij met veel succes optrad voor de culturele elite) en we plakten er een paar Twentse dagen aan vast. Met alle folkloristische en agrarische verrassingen van dien.
Zo verkeerde ik in de foutieve veronderstelling dat klootschieten iets was met buksen en hoog door de mestlucht suizende projectielen, aangezien ze in die contreien te beroerd zijn om behoorlijke kleiduiven te boetseren, met als slap excuus dat ze het te druk hebben met het aanleggen van brandstapels zo groot als congrescentra, die ze dan op de Eerste de beste Paasdag in de hens steken.
Niet dus. Klootschieten zou zelfs de oudste sport van Nederland zijn. Nota bene: Google draagt met zijn gebruikelijke ziekelijke gedienstigheid direct een groepsuitje aan in Tubbergen, Saasveld, Gammelkerbeek, Tusveld Zandvoort. Wij zagen in de buurt van Oldenzaal een paar van die gasten bezig en het moet gezegd, wat die presteerden was niet kinderachtig.
Zaterdag wandelden we het vrije veld in, op de bonnefooi – je kan ook zeggen dat we te lamlendig waren geweest om een fatsoenlijke wandelkaart te zoeken in onze collectie/grote kartonnen doos. Het pakte goed uit, want we stuitten op de rood-witte markeringen van wat later het Marskramerpad bleek te zijn. De route voerde langs vriendelijke beekjes en over ‘essen’ zoals de opgehoogde akkers daar heten. Onderweg geen ijsvogeltjes helaas, wel ouderwetse herten, die nog gewoon bang voor de mens/ons waren, omdat ze maar nooit weten of ze anders opgezet en met glazen ogen zullen eindigen boven de open haard van Hotel Jachtlust of Taveerne Pafgraag.
De voortuintjes in Twente zijn niet bepaald ruig. De meeste bewoners hebben een voorkeur voor grindvlaktes met een paar struikjes die uit de 3D-printer lijken te komen. Die planten moeten zich niet verbeelden dat ze lukraak een eind heen kunnen groeien!
Wij stadsmensen zagen voor ons hoe de tuiniers de struiken met eindeloos geduld blaadje voor blaadje terugsnoeiden naar perfecte geometrische vormen. Of misschien hadden ze een coniferencoiffeur? Maar een paar kilometer buiten Klein Versailles stuitten we op deze bollenkweker:
Op het platteland heb je ook boeren, zoveel wist ik. Voor kaas en melk. Maar de moderne boer is ook part-time missionaris – hij heeft een roeping en maakt anderen daar graag deelgenoot van. Een koe maakt 20.000 tot 40.000 kauwbewegingen per etmaal, drinkt 100-150 liter, poept 30-40 kilo en slaapt slechts 20 minuten, leerde ik bij de Belevingsboulevard van Landgoed Kaamps. In de stal waar we rondkijken is het schoon en rustig: de koeien zeggen boe noch bah; is dat eruit gefokt? Hoe dan ook, ze werken kalm hun dagprogramma af, volgens een vast parcours.
Hun enige verzetje is de cow-wash, een vrijwillige boenbeurt bij een carwash-achtige borstel.
Toen we onze weg vervolgden (in de rugzak een vers kaasje uit de goed gesorteerde winkel, ook ons hadden ze geprogrammeerd) kon ik het niet laten uiting te geven aan zinloze nostalgie. “Het zou wel aardig zijn als ze voor de toeristen een paar koeien uitzetten in die weilanden hier”, gewoontemopperde ik. “Puur voor de PR. Het is maar een ideetje.”
Maar ik had weer eens voor mijn beurt gepraat. Want aan alles is gedacht. Op 16 april om 13.30 is het zover. En het publiek mag erbij zijn, lees ik op de website: De dames staan nu nog geduldig in de stal op u te wachten, maar wanneer ze het gras onder hun hoeven voelen zullen ze de leukste en gekste sprongen maken! Zij zullen een glimlach op uw gezicht toveren en heerlijk gaan genieten van het buitenseizoen!