‘s Ochtends was ik om vijf uur opgestaan, als vrijwillige deelnemer aan een schoolexcursie naar de IJmuidense visafslag. It’s all-in a day’s work. En als je met zo’n verstoord bioritme ’s avonds bij een concert inkakt en wegzakt is dat alleszins vergeeflijk, toch?
Alleen overkwam me in de Lichtfabriek het tegenovergestelde. Het betrof een benefietvoorstelling voor Maatschappelijk Centrum het Open Huis in Schalkwijk, dat zich onder meer inzet voor vluchtelingen en (verschrikkelijk woord) ‘statushouders’. Het voorprogramma werd vaardig verzorgd door de hier woonachtige Syrische zussen Jawa en Shaza Manla, op respectievelijk ud en qanoun. Geen instrumenten die ik op straat zou herkennen, maar ook als muzikale ignoramus kun je je laten meeslepen door virtuositeit en talent. Dat de meisjes (21 en 12 jaar) al hebben mogen optreden met het Nederlands Blazersensemble zegt genoeg.
Dat ik geen ud- en qanounkenner ben is tot daar aan toe, maar even later bleek dat ik bovendien de klarinet altijd schromelijk heb onderschat (ik ken weliswaar de klarinetconcerten van Mozart, maar daartegenover stonden nare ervaringen met tetter- en schetterjazz en de klezmer willen klarinetten ook nog weleens versteren). Vanaf nu zal het allemaal anders zijn. Reeds bij de eerste noten van de solo die zijn opkomst begeleidde had Kinan Azmeh mij in de ban. Dat gold evenzeer voor de rest van de (volle) zaal.
Wat een geweldenaar! Syriër en sinds 16 jaar New Yorker. Een ster zonder kapsones. Sympathiek. Met humor en warmte. Een van de nummers die hij speelde, had hij geschreven tijdens een urenlange vernedering bij de Amerikaanse douane, in gezelschap van ‘my old friends, travellers from Pakistan and Afghanistan’. Af en toe verifieerde ik mijn geluk even bij de huisdichteres. Vind jij het ook zo betoverend? Fabelachtig? Groots? Overbodige vraag… Gisteren kreeg Azmeh versterking van het Nederlandse ensemble Fuse (die heb ik in een moeite door ook maar in mijn hart gesloten). De vonken spatten af van het samenspel.
Dus van dutten en doezelen kwam niks, tot mijn eigen verrassing. Het was in alle opzichten een grandioze avond, muzikaal, maar ook sociaal, qua sfeer: door al die mensen van uiteenlopende herkomst en door de algemene welwillendheid die de vele Haarlemse vrijwilligers en hun protegés (soms inmiddels vrienden) verspreidden. En dat kon deze week goed gebruiken.
httpv://www.youtube.com/watch?v=ZFDCtC6M2Es&list=PLEl5KbDpB5HLcBtPRz0R2VAHNwqZU8xR2
.
En wie nieuwsgierig is naar Fuse, klikke hier.
Wat een heerlijk stukje om te lezen na een heerlijke avond in de Lichtfabriek!
Wat een eer voor ons allemaal, een schrijver in de zaal! (er zijn er overigens meer gespot).
Hartelijk dank namens de enthousiaste organisatoren en Het Open Huis.