Als ik er drie maal per jaar kom is het veel, dus was ik verbaasd toen de man van Home Pizza zijn begroetingsknikje gisteren zonder aarzeling liet volgen door: “Inferno?’
(Zelf vergis ik me nog weleens en vraag om een ‘Diavolo’, maar ik kon het alleen maar beamen, ik was gekomen voor een Inferno.)
Tussen mijn laatste en voorlaatste Inferno moest hij toch enkele tienduizenden Margarita’s, Carbonara’s en Quattro Formaggi’s gebakken, geslicet en gedoosd hebben. Om maar te zwijgen van monstruositeiten als de Pizza Shoarma en de Magic Pizza (kaas, tomaten en extra patat).
“Bent u helderziend of onthoudt u feilloos van iedereen wat ze bestellen?” Hij glimlachte geheimzinnig. Zijn geheugen was prima, ja, zei hij. Van veel klanten wist hij het. Terwijl hij zich terug repte naar zijn ovens, vroeg ik me af van welke mnemonische technieken hij zich bediende. Of was het eenvoudig dat ik hem deed denken aan de duivel en vermoedde hij in mijn schoenen gekloven hoeven? The Devil Wears Prada? The Devil Eats Pizza!