Vanochtend in de trein las ik – en ik lees de laatste tijd minder dan ik zou willen – in de bloemlezing Capital Crimes – London Mysteries een verhaal van Richard Marsh (1857-1915), The Finchley Puzzle.
In de eerste alinea stapt de verteller uit de bus. ‘There had been a promise of rain all day, and just as I descended from the vehicle, something seemed to happen to the clouded heavens which caused water to descend in pailfuls.’
Bestaat er al een anthologie met het beste Engelstalige regenproza, vroeg ik me af? Cats and Dogs? From Drizzle to Deluge? Soaked to the Bone? Of Into Each Life… Die titel zal wel lukken. Play will be Suspended ?
Mijn exemplaar van Spike Milligans Puckoon kon ik zo gauw niet vinden. Jammer, dan maar een citaat uit The Poor Mouth van Flann O’Brien om aan te tonen dat het idee levensvatvaar is. Dit gaat over de Ierse Gaeltacht
‘As far as the weather in itself was concerned, things were becoming worse. It seemed to us that the rainfall was becoming more offensive with each succeeding year and an occasional pauper was drowned on the very mainland from the volume of water and celestial emesis which poured down upon us; a non-swimmer was none too secure in his bed in these days. Great rivers flowed by the doorway and, if it be true that the potatoes were all swept from our fields, it is also a fact that fish were often available by the wayside as a nocturnal exchange. Those who reached their beds safely on dry land, by the morning found themselves submerged.’
Op die eerste pagina van The Finchley Puzzle kwam ik trouwens een zin tegen die ik aanvankelijk niet begreep: ‘If […] we have any luck, Miss Lee will be where there are no deaf and dumb in the morning.’ Was dit een idiomatische uitdrukking voor het leven laten? Pas later bleek dat Miss Lee, de ‘female sleuth’ (detective) les geeft aan doofstommen en derhalve kan liplezen. Deze vaardigheid komt haar van pas bij de misdaadbestrijding. In het theater ziet zij vanaf het balkon door haar toneelkijker iemands lippen haar naam vormen. Puur toeval! Vervolgens zegt de booswicht: “If she catches sight of your face at a distance of I don’t know how many miles, and you happen to open your lips, you are done.” Dan hang je…
Ik moest denken aan al die voetballers die op het EK hun lippen afdekken. Tot aan de Albanezen en Hongaren toe. Ik blijf het een mal verschijnsel vinden. Misschien zeggen ze gewoon ‘we moeten het spel breed houden’, maar met zo’n hand voor de mond ga je toch eerder uit van criminele bedoelingen: ‘Verbrijzel jij eerst zijn linkerknieschijf, dan rasp ik daarna mijn noppen over zijn beide dijen.’