Zooitje

Ik zag ze met z’n vieren langsdrentelen in de coupé en na een kort groepsberaad namen ze plaats in het vierzitje achter ons. Brave zestigers, twee echtparen. Hun gesprek werd op aanvaardbaar volume gevoerd, volgens een voorspelbaar patroon.

Over de weersomstandigheden werden ze het na enige tijd eens, zonder hoog oplopende emoties. Blijkbaar leden ze onder een wegomleiding bij hen in de buurt en een van de mannen wist een betere route, met minder kans op files. De andere man wist nóg een route. Ze hoopten eensgezind dat het spoedig achter de rug zou zijn, met die files. Toen ging het over de klantenkaart van een bouwmarkt – die stelde de groep voor netelige afwegingen…

“Dit zijn de saaiste mensen EVER,” fluisterde ik gefascineerd. Het was een gesprek van bovengemiddelde gemiddeldheid, zo gemiddeld dat ik mijn oren er lastig van af kon houden. Ze leken in goede verstandhouding een vast conversatieprogramma af te  werken, waarbij ze zich per onderwerp verder van hun eigen voordeur verwijderden. In Zwijndrecht had een leraar fraude gepleegd bij de eindexamens, hadden de anderen dat al gehoord? Ze vonden er het hunne van, zoals voortdurend, en zo dreutelde het door tot ze bij het internationaal terrorisme geraakten. Die lui gebruikten telefoonkaartjes die niet op naam staan, bracht een der vrouwen in. Prepaid, assisteerde de andere. Man 1 haalde de zeventig maagden van stal. “Misschien moet ik ook maar eens jihadist worden,” grapte man 2. En dan was er Orlando nog…

Van dat vermoorde Engelse parlementslid hadden ze ook weet. Jo Cox. Het gesprek stokte, voor het eerst. Gezamenlijke berusting? Wanhoop? Was de zak met onderwerpen leeg? Uiteindelijk verzuchtte man 2 (het kan ook 1 geweest zijn): “Ja, als je het mij vraagt is het momenteel een beetje een zooitje aan het worden in de wereld.”

Daar kon ik alleen maar mee instemmen, al deelde ik niet hun bedenkingen over die klantenkaart.