Cannabisshop

De stad is ontvolkt, Haarlem gaat in de vakantie terug naar het inwonertal uit de 17e eeuw (ruwe schatting) en het zijn mooie dagen om op je elfendertigste een beetje rond te lummelen. Ook het brein pierewaait maar wat. Het leest Canna-bisschop bij zo’n roeswinkeltje aan het Houtplein; of in Boekhandel de Vries zet het je aan tot een gretige stap naar een kloek Engels boek over dichters.

.

.

Waarna ik twee stappen terugdeins – lieve help, het is het GROTE POETSBOEK van Diet Groothuis (dat moet een pseudoniem zijn), met honderden schoonmaaktips en een jaarplanning. Het ligt daar te concurreren met De Grote Schoonmaakbijbel en Mindful Opruimen. Bij deze boeken zou ik graag aan de kassa een soort exit-poll houden: worden ze aangeschaft door de aspirant-schoonmaker zelf of zijn het typisch boeken die cadeau worden gedaan aan een disfunctionerende huisvrouw/man met een begeleidende tekst als ‘ik zie je goede bedoelingen, maar (wijzend op spinrag en stofmuizen/ratten) misschien moet je eerst de theorie eens bestuderen’.

Nog een boek: in de Vishal zag ik op de leestafel een uitgave van dichter Justin Samgar met de titel De absolute waarheid (herziene uitgave) – dat project Huiskamer van Haarlem klonk eerst wat melig, maar de RaDa-reda is om. Het is het laagdrempeligste museum/cultureel podium van Nederland. Van mij mag Hans Bossmann een permanente woonvergunning krijgen. Mij sprak het zitmeubel voor acrobatenfamilies erg aan, maar er is voor elk wat wils.

.

.

En ten slotte: een rustgevende plek in de stad waarvan ik het bestaan telkens vergeet (van de plek, niet van de stad). Let ook op de weerspiegeling, als je het niet direct weet.

.

.

Hint: de huisdichteres en Julia Henneman traden er gisteren driemaal op voor een zeskoppig, in zuidwesters en regenponcho’s gekleed publiek.

.

.

En ja, ik zal dit stukje toevoegen aan een categorie die op zijn gat ligt sinds de val van een zwaarwichtig bestuurder. Nou, zo moet het lukken, toch?