De Man van Glas… Ik kan me voorstellen dat de bedenker van die bijnaam een zekere voldoening voelt iedere keer dat Arjen Robben iets scheurt of verrekt of verstuikt. Geen gniffelend leedvermaak, maar het besef dat geen enkele sportjournalist de verleiding zal kunnen weerstaan goede sier te maken met je vondst.
Terwijl de Man van Glas zelf weer een traject in gaat van medische behandeling, revalidatie en moeizame trainingsopbouw. Bij iedere stap begeleid door een team doctoren, fysio’s en fitheidstrainers, bij iedere pijnlijke grimas op de huid gezeten door de pers. Misschien dat ik er met zoveel inlevingsvermogen over begin doordat ik sinds een week of vier vrijwillig een Man van Glas ben.
Zelf was ik nooit op het idee gekomen, maar de school waar ik in een vorig leven werkte, bestaat 150 jaar en daar had het idee postgevat om met 150 oud-leerlingen en (oud-)medewerkers mee te doen aan de Dam tot Damloop. In september. En of ik óók…?!?!?!???? In dat vorige leven liep ik die wedstrijd van 16,1 kilometer eens binnen 55 minuten, vandaar, maar de laatste twintig jaar heb ik helemaal niet meer gelopen – wel vaak gesmaald om allerlei trimmende kreupelaars, maar daar houd je je conditie niet mee op peil. Mijn Asics loopschoenen had ik zelfs weggegooid.
.
.
Het was gekkenwerk, dat wist ik (62), maar vier weken geleden kocht ik een paar foeilelijke New Balance. De eerste keer dat ik er de openbare weg mee op ging (hier vlak bij huis), gaf ik een parodie ten beste op alle rek- en strekoefeningen die ik nog wist van vroeger. Uitstelgedrag. En toen was er geen ontkomen meer aan… Voorzichtig, voorzichtig! Ik liep twee keer achthonderd meter, met ertussenin een noodzakelijke rustpauze. Alles hield het – alles wat kon rafelen, lubberen, verkrampen, kraken en knappen. En na afloop op de sofa voelde mijn spiergestel een intense tevredenheid, die mijn hoofd volkomen bespottelijk vond.
Zo ging het nog een paar keer (héél, héél verantwoord!) en ik verlegde mijn parcours naar Middenduin. Allengs ging het beter. Ik hervond een soort kadans, er waren zelfs stukken dat ik tijdens het lopen niet aan lopen dacht. Heerlijk, tot het woensdag mis ging. Geen zweepslag, maar wel een niet mis te verstaan protest: alsof er een muisje aan mij hamstring knaagde.
Thuis voel ik de blessure niet. Hij begint pas op te spelen als ik de veters van mijn New Balance strik. Als jullie er niks meer over lezen heb ik definitief een punt achter mijn loopcarrière gezet. Al ga ik zo meteen nog wel even testen hoe sterk het barstje in het glas is.
Had ik ook. Recept is: één a twee weken niets doen en weer opnieuw beginnen. De spieren van een man van 62 zijn draadjesvlees geworden. Het vlees is zwak en zo is mijn loopcarriere verworden tot een aaneenschakeling van opnieuw beginnen. Vergeet die 55 minuten, vergeet die DtD loop, doe gewoon waar je lijf om vraagt. Fietsen en wandelen zijn ook leuk…maar toch iets minder.
Ha Tom, ik ben bang dat je gelijk hebt. Dat kleine irritatietje in de hamstring ging zonder waarschuwing over in een felle scheut en nadien heb ik het verder wel geloofd. En bij het wandelen had ik nergens last van gelukkig.