Op Blije Vrijdag – de dag waarop Nederland volgens mijn zelfgebakken theorie een energiepiek beleeft, fietste ik zelf uitgeblust en afgeknoedeld naar huis (wat de stelling natuurlijk nog niet ontkracht).
Hoe dan ook, toen ik het Bloemendaalse stuk van de Kleverlaan op reed, naar de Randweg toe, zag ik een stoere auto met een onoverdekte aanhangwagen het hek van een weiland in rijden. De passagiers waren zes witte runderen, kalveren en koeien, dicht opeengepakt. Ze zouden worden bevrijd, altijd een leuk gezicht en voor mij een welkom excuus om in de remmen te knijpen.
.
.
Ze hadden weinig aansporing nodig om het malse gras te betreden. Ze inhaleerden diep; ze snoven en snuffelden, draaiden oriëntatierondjes. En toen, het zal niet zo zijn, riep er een ‘BOE!’ (of ‘Boer!’, daar wil ik vanaf wezen). Een ander voegde er zijn eigen niet mis te verstane ‘boe’ aan toe (tot zover geen sensatie). Maar toen kwam er een boe terug, helemaal van de andere kant van het weiland – zo’n 300 meter verderop.
Daar stond nog zo’n kuddetje van zes. Oude makkers? Familie? Het verlangen naar een hereniging was wederzijds en hevig; de twee groepen draafden op koeientopsnelheid op elkaar af, luid loeiend. Het rendezkoe ontmoetingspunt was precies halverwege; daar werd gelikt en gelebberd en als koeien high fives hadden kunnen geven hadden ze dat vast ook nog gedaan.
.
.
Het was best een end rennen voor ze (onderstaande foto maakte een satelliet voor me):
.
.
Na de vreugdevolle begroeting werd snel overeenstemming bereikt over de nieuwe koers: zo ver mogelijk weg bij dat vervloekte karretje. Alle neuzen dezelfde kant uit, in oostelijke richting! Zo’n scheiding flikken ze ons geen tweede keer!
.
..
‘It was the day’s first moment of grace’ las ik net ergens. Dat gold voor mij niet, de teller stond hoger, maar ‘grace’ durf ik zo’n onbesteld warm tafereeltje zeker wel te noemen.
Geweldig leuk koeverhaal.. #houzovankoeien