In een van de onpittoreskste, om niet te zeggen anti-pittoreskste, fietstunneltjes van Haarlem (onder de Westelijke Randweg ter hoogte van het Stuyvesantplein) was een opschrift aangebracht.
.
.
De woorden die op jouw lippen verschijnen / Ik wil ze niet kunnen horen… In cursief schoonschrift, alsof de pinnige juf van groep vijf over de schouder van de schrijver had staan meekijken – door de tegeltjes lijkt de tekst op ruitjespapier te staan, keurig tussen de lijntjes. Kalligraffiti.
Intrigerende lyriek ook – woorden die ‘verschijnen’, als braakballen uit de bek van een zieke kat… En waarvoor je je helaas niet kunt afsluiten (een tijdelijke doofheidswens, die de meesten van ons herkenbaar zal voorkomen). Maar er was meer. Er is nog die solitaire ‘L’ – de ‘L’ van lof, liefde, lust, luister, Lola, leugens, lampenkappen, lijden, lellebel of luizenmoeder. Kwam er na de eerste twee regels een handhaver langs? Was de spuitbus leeg, ons achterlatend met een anoniem, onvoltooid meesterwerk?
Ik kom vaker langs die plek, dus mocht er sprake zijn van een ‘work in progress’ houd ik jullie op de hoogte, beste Raarlemmers.
P.S. Meer Graffiti in het RaDa: Gniffelen, Scheurmeter, Schuttingtaal,