Kritisch onvermogen

Dat je al zo’n vijftig jaar romans leest, inmiddels met gerijpt inzicht en kritisch vermogen (mag ik hopen) en dat je dan in een scène belandt waarbij je denkt, nee toch, dit is al zó vaak gedaan (vooral in kinderboeken), ze (Scarlett Thomas) zal toch niet kiezen voor deze even onwaarschijnlijke als afgezaagde ontknoping???? Dat kán toch niet?

Een nerdy twaalfjarig meisje dat gekrenkt en vernederd wordt door haar wiskundeleraar Mr Morgan (alias Moron) als het zich hoopvol aanmeldt voor de schoolschaakclub en met betraand gezicht het speellokaal verlaat, vervolgens samen met haar grootvader studeert op alle facetten van het spel, en dan bij het jaarlijkse schooltoernooi niet alleen al die onuitstaanbare treiterknulletjes van het bord zwiept, maar óók – in de finale, met veel toeschouwers – de gehate leraar zelf in de luren legt en met de trofee naar huis gaat. Wat ook niet kan, dat je dan als geharde leesveteraan (terwijl die ongelooflijke en ongelofelijk voorspelbare ontknoping nadert) in gloeiende spanning zit en meeleeft zoals je zelden meeleeft in het gewone (mee)leven met echte medemensen. En blij bent voor dat meisje, zo blij dat je je eigen literaire smaak niet meer vertrouwt?

Nou ja, moet je klagen als zoiets je overkomt? Er valt best iets op PopCo af te dingen, maar ik beleef er erg fijne uren mee (grappig, het is het tweede achtereenvolgende boek waarin de Riemann-hypothese een rol speelt, na The Humans. En geloof ik al het vierde boek dat ik lees uit de Guardian-serie Books to Give you Hope).