Dinsdagavond kreeg de verwarmingsketel kuren. Het is een oude knar, hij zat al in het huis toen ik het kocht in 1999, maar tot nu toe had hij zonder al te veel gerochel en gehijg steeds betrouwbaar zijn werk gedaan.
Om de paar jaar kwam Piet, mijn vaste onderhoudsmonteur, langs om hem te smeren en te poetsen; en als we afscheid namen, bereidde hij me zachtjes voor op het naderende einde – de ouderdomskwaaltjes waren op zich wel te verhelpen door onderdelen te vervangen, maar onherroepelijk kwam er een dag…
.
.
Dinsdag gaf hij niet metéén de geest. Het begon met een foutmelding op de thermostaat en op het display (waar altijd ‘GOOD’ stond) trok in rode letters een code voorbij: BL85 of iets van gelijke strekking. Na een reset kwam er een andere code, A40(?) in hetzelfde onheilspellende rood. Het werd kil in huis. En killer.
De volgende dag deed hij het ineens weer, een laatste opleving. Hij deed het voor ons, verbeeldde ik me, maar het was van korte duur. ‘s Middags besloten we na een kort consult hem te vervangen. 50.000 kuub gas verstookt en tien keer zoveel lucht – het was voorbij. Geen drama, maar één zo’n avond zonder centrale verwarming doet je wel beseffen wat een luxe het is. Of dat het geen luxe is, het is maar hoe je het bekijkt. In ieder geval dat er een strenge scheidslijn loopt tussen de pre-CV generaties (ontelbare) en post-CV (drie?).
Het was dinsdag niet eens echt koud, hij had er ook de brui aan kunnen geven bij 13 graden vorst, maar niettemin was het verbazend hoe snel alles binnen afkoelde. En hoe kort thee, whiskey en een omslagdekentje hielpen om het behagen te vergroten. Mijn gedachten gingen uit naar al die wetenschappers, componisten, schrijvers, naaisters & breisters, klokkenmakers en knutselaars uit de geschiedenis die hun pruts- en priegelwerk moesten verrichten met stramme vingers en de kou in hun botten. En gewone luiden had je ook nog in die tijd, laten we die niet vergeten.
Arme pelsloze, klappertandende mensheid… je hebt wat afgekleumd!
.
