Op weg naar mijn werk verbeeldde ik me een Jinek-loze, Fresen-loze, Sommer-loze wereld, waarin ik de uitslag van de Kamerverkiezingen pas in 2018 hoefde te vernemen. Wifi en kranten bestonden niet. Met geavanceerde apparatuur werd mijn directe omgeving grondig ont-Klaverd, ont-Geert en gedeRutteficeerd.
Ik wilde mijn hoofd weer voor mij alleen, onvervuild door politiek.
.
.
Gek, een uur later had ik het vrijwel voor elkaar, door een gunstige samenloop van omstandigheden. Mijn perfecte bubbel. Ik surveilleerde in lokaal 10, bij een proefwerk Engels van 3F. Ik heb die klas zelf niet, maar het was een vrolijk weerzien met een dozijn leerlingen van vorig jaar. Slimme, wakkere kinderen die niet opzagen tegen die toets, hun zoveelste van de week. Buiten scheen de zon. Terwijl zij geconcentreerd werkten, nam ik ‘vrij’ van het nakijkwerk op mijn bureau en keek rond.
Aan de muur hing een tabakskleurige, verweerde landkaart van GRAECIA, in de tijd van Perikles. Van vooroorlogse makelij? Daarna bladerde ik vergenoegd door een boek dat de conciërge (fanatiek afstruiner van rommelmarkten) me net had toegestopt: Talking for Britain, a journey through the nation’s dialects. Met veel mooie, half vergeten woorden, relicten van verdwenen werelden achter inmiddels afgebrokkelde grensmuurtjes – sociaal, cultureel, religieus en geografisch.
Er waren geen absenten, zag ik op de leerlingenlijst. Aan zieken of spijbelaars deden ze niet. Er zaten nogal wat voornamen tussen die ik in mijn eigen schooltijd niet kende: Siska, Gligor, Yula, Stach, Duuk, Seline… Namen van de toekomst? Voorlopig gingen ze helemaal op in de actualiteit van hun proefwerk. Misschien maar beter ook. Vanuit het raam zag ik een oudere vrouw met een grijper afval uit de tuinperken halen. Ze droeg een groen hesje. Ik nam direct aan (zo gaat dat in een bubbel) dat het een vrijwilligster was, werkend aan een betere wereld. De zon scheen nog steeds.
Of had ze een taakstraf? Dat kwam pas later bij me op, toen ik ‘s middags wegfietste, terug naar de wereld van stemlokalen, conflicten, dreigingen, crises en angsten, al dan niet imaginair. Bij het ijspaleis stond een lange rij. De stemming in het land laat zich lastig peilen, door mij althans.
.
.PS Een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen? Abonneer je via ‘Over RaDa’ of in de zijbalk.
Ik zou bijna jaloers worden, surveilleren bij een proefwerk. En dan Stach! Er zijn van die schaarse momenten dat ik het onderwijs, nee, de kinderen mis … en de fietstochtjes van en naar school en het IJspaleis …
Taakgestraften hebben gele hesjes, groene hesjes zijn voor bijstandgerechtigden die door werkritme op te doen hun kansen op de arbeidsmarkt vergroten. Hun misdaad is dat ze door de economische crisis hun baan verloren en door leeftijd of anderszins niet meer aan de bak komen.
We gaan met het komende kabinet nog veel meer van dit soort cynische gedachtekronkels meemaken, zo wordt het vakantiegeld voor mensen in de bijstand afgeschaft omdat ze toch altijd vrij hebben. Nog veel plezier in je voorjaarsbubbel.
@Henk Sloos: Het was maar een bubbel van een uurtje, het hele voorjaar haal ik echt niet (helaas).
@Jelle : Zullen we een uurtje inval-/afkicksurveillance voor je regelen? Mét Stach. En een ijsje bij het IJspaleis kan wat mij betreft altijd (mits het buiten warmer is dan 18 graden).