Een dreinende kleuter hing slap tegen een lantaarnpaal, twee volwassenen (m&v) stonden over haar heen gebogen, zich kwijtend van hun opvoedende duotaak. “Als JIJ je goed gedraagt, krijg jij misschien een Paashaas.”
“Ik zou het zwart op wit vragen”, zei ik tegen de huisdichteres (niet tegen dat kind). “Dat klinkt of er geheime clausules zijn en kleine lettertjes. Heb je je de Godganse Vastentijd voorbeeldig gedragen en dan word je na Goede Vrijdag afgescheept met een lullig, puur paaseitje. Niks haas van witte chocola. “Nee, niet zeuren nou! Mama zei ‘misschien’, hè, daar kun je geen rechten aan ontlenen.”
Vooropgesteld: ik heb nooit gejongd, dus ook nooit geouderd. Ik ben daarom de laatste die kritiek zal uiten op andermans pedagogische pogingen. Wel bezie ik beginnende gezinnetjes doorgaans met verbazing. Tijdens hetzelfde ommetje passeerden we basisschool De Kring (waarschijnlijk zo geheten vanwege de dagelijkse vicieuze groepsgesprekken aldaar) en zagen een ons onbekend fenomeen: het zwaairaam.
.
.
‘Alleen hier zwaaien’? Welk afkeurenswaardig ouderlijk gedrag tracht men hier te onderdrukken? Mama’s en papa’s die zich theatraal wuivend (én storend) langdurig voor de deur van het lokaal verdrongen? En vervolgens (nadat dat ruitje was afgeplakt met ongewenste kindertekeningen) verkasten naar andere ramen van de school en, nadat ze tegen half tien door een kribbige juf waren gesommeerd om het terrein te evacueren, in het geniep de brandladder bestegen in een ultieme poging nog een glimp van hun schattebout op te vangen via het daklichtje? En soms (echt storend!) nog een laatste, hartverscheurende afscheidsgroet inspraken via een ventilatieschacht?
Ik ga daar een keertje meezwaaien, uit nieuwsgierigheid.
PS Een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen? Abonneer je via ‘Over RaDa’ of in de zijbalk.