Het is behelpen met het RaDa de laatste dagen, het moyenne ligt laag. De voltallige eenpersoons redactie zit in de lappenmand, vandaar; met Pasen kreeg ik griep (gelukkig pas na de 90ste verjaardag van mijn moeder) en door het proest- en hoestgeweld doet nu de onderrug moeilijk, enz. Het altijd zo vieve lichaam vergt de laatste weken meer aandacht dan ik gewend was.
Maar nu iets vrolijkers. Laten we het over het eenzaamste geluid van de wereld hebben. Of (laat ik niet te hoog inzetten) het eenzaamste geluid hier in de achtertuin. Ooit dacht ik dat dat die oehoe was, maar ex aequo is daar de krolse kat.
De krolse kat ‘s nachts, want dan komt de essentie van eenzaamheid beter tot zijn recht en is het effect op de empathische menselijke toehoorder het sterkst. Dit gemauw heeft niets gemeen met het dagelijkse baasje-trek-please-het-Felix-blikje-voor-me-opengemauw. Hoe zou je het moeten vertalen in mensentaal?
I want you
I want you so bad
I want you
I want you so bad
It’s driving me mad
It’s driving me mad
Nee, Lennon & McCartney, zulk geteem maakt op de poesjes van deze wereld geen indruk. Dit verlangen gaat dieper, verder: ‘Als ik niet binnen vijf drie minuten kan paren, met jou (of een willekeurig ander scharreltje) ga ik dóóóóóóóóóóóóóód!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En als er van katerswege al aanstellerij bij te pas komt, hoor ík het er niet aan af. Nog een geluk dat bij de menselijke soort (het hele jaar door bronstig) het lokgedrag met minder geluidsoverlast gepaard gaat. Het zou anders een rare bedoening worden in de metro in de ochtendspits.
Het va-et-vient in de tuinen gaat overdag overigens door. Vanochtend betrapte ik deze pluizige schuinsmarcheerder. Zoekende.
.
.
Zijn geluk beproevend bij nr. 257
.
.
Ze is thuis. Met wat geluk staat er een raampje open…
.
.
Balen… Heb ík dat?
.
.
Nou zit ik niet voor één gat gevangen…. Er is een aantrekkelijk alternatief. Staat die deur op een kiertje?
.
.
Misschien heb ik bij haar van 255 meer geluk… Enzomauw.
Ach, er zijn natuurlijk vele vormen van eenzaamheid. Sommige cicades, las ik vanochtend toevallig, hebben een ander soort cyclus. Deze krekels brengen 13 jaar van hun leven als nimf door en leiden al die tijd een tamelijk vreugdeloos ondergronds bestaan. Dan, tataaa, komen ze allemaal tegelijk naar buiten, maken een takkenherrie en ‘after a lot of frenzied sex they all die at the same time, covering the ground with their decaying bodies.’.*
Het zal je maar overkomen, dacht ik net (en jullie snappen waarom), dat jij die ene nimf bent die (na 13 jaar voorbereiding!) uitgerekend op D-day last van zijn onderrug heeft. Je ziet je maatjes met tienduizenden uitvliegen voor hun orgie/Liebestod. En dan, als na twee dagen de pijnstillers aanslaan, kom jij eindelijk buiten en ziet daar de grond bezaaid met krekellijkjes. Zo zie je maar, het kan altijd erger.
* In I Contain Multitudes van Ed Yong (p.100)
Paars PS: Een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen? Abonneer je via ‘Over RaDa’ of in de zijbalk.
De meest bronstige ‘I Want You’ is die van Costello natuurlijk.
Die van Dylan zou je bijna een lieve jongen doen vermoeden.
@schulp: Costello doet het uitstekend als krolse kater – het lukt mij daarom zelden een héél album van hem achter elkaar te beluisteren (ondanks dat er altijd wel een paar briljante nummers tussen staan).
Ik sprak een constatering uit, geen preferentie. Popmuziek zou uitsluitend moeten gaan over dat deel van amoureuze betrekkingen dat ligt voor de eerste traktatie op een suikerspin.